Zit dit stukje nou te typen in de Privium lounge op Schiphol. Toch handig al sje af en toe van die pasjes hebt, waarbij je gebruik kunt maken van gratis internet etc. :) Naja, ik drink mijn koffie maar eens op en ga inchecken. Op weg naar het grote onbekende. :)

Goed, vandaag dus naar DenHaag geweest en eindelijk mijn tickets, papieren en geld gekregen. Doordat ik contact had met degene die van het departement WB verantwoordelijk is voor de uitzending, wist ik dat we morgen pas om 23.55 aan zouden komen in Tirana, maar gelukkig heb ik nu ook de vertrek tijden etc. Ik vertrek dus morgen om 20.05 vanaf Schiphol met een of andere vage charter/budget maatschappij naar Wenen om vanaf daar door te vliegen naar Tirana. De andere vluchten die op fatsoenlijke tijden vliegen zaten allemaal al vol, omdat het ministerie zo laat boekte.

We zijn met een groepje van 8 waarvan ik veruit de benjamin ben. Bijna allemaal hebben ze al waarnemersmissies uitgevoerd in Kosovo, Bosnië, Servië, Rusland en weet ik waar. Het enige voordeel wat ik dan heb is dat ik Albanië een beetje ken en wat meer achtergrond-informatie van de situatie heb. Maar goed, je moet eens beginnen, want anders leer je het nooit en kom je nooit in de pool van BZ (waar ik overigens wel voor gesolliciteerd heb). Ik ben benieuwd. Ben vooral benieuwd naar waar ik heen zal moeten. Er schijnen meer dan 4000 stembureau's te zijn en er zijn maar 400 waarnemers, dus zal wel druk worden.

Ik overnacht bij Cas, wat mij dus weer wat geld uitspaard, wat ik dan weer voor mezelf kan gebruiken. Moet er natuurlijk geen verlies op lijden. :) Ik zal proberen om wat te schrijven tijdens mijn tijd daar, maar afhankelijk van waar ik zit, zal ik misschien geen internet hebben. Jullie merken het wel. De 6e kom ik om 19.20 aan op Schiphol, dus als iemand zich geroepen voelt mij op te halen...

Even vergeten: kreeg vandaag ook een mailtje van Lonely Planet. Ze hadden inderdaad een fout gemaakt mij de Cityguide 2x te sturen. Of ik misschien eentje "return sender" wil doen. Natuurlijk, ik ben toch een goede burger en wat heb ik aan 2 dezelfde? Het bleek inderdaad voor mijn commentaar te zijn geweest dat ik lang, lang geleden gestuurd heb. Zo zie je maar, je kunt overal wel wat wegslepen. Iemand zin in een tripje Istanboel met mij? :)

1 Bert is helaas niet aangenomen bij Stadskanaal, ze weten niet wat ze missen. Gelukkig Bert ook niet, want het was 20 uur VMBO'ers...

2 tentamen Burgerlijk ging vandaag wel lekker, geen garanties, want daar ben ik al te vaak de mist mee ingegaan. Scriptie voor engels moet ik (nogsteeds) terug krijgen.

3 mams loopt weer na haar kniekijkoperatie van afgelopen vrijdag.

4 vanochtend medische keuring bij Xendo gehad. Ben natuurlijk weer kerngezond, alleen nog even op de bloeduitslagen wachten. Medio juli kan ik dan weer proefkonijn zijn.

5 morgen tentamen GIB, daarna ticket kopen, de stad in voor zowel Christina als Rudolph (kreeg vandaag zijn bul, maar door mijn tentamen kon ik er niet bij zijn. Sorry Rudy!)

6 's middags op uitnodiging van de VVD met een zooi JOVDers naar Kardinge voor een rondleiding en uitleg. Daarna karten: JOVD tegen VVD. 's Avonds naar Rudi's party in Cleopatra (ik weet nog niet of ik daar wel naar binnen durf... ;)

7 zaterdag vroeg weg met de trein naar Frankfurt Oder, zal wel weer een ritje van een uur of 10 zijn.

Sprak vandaag iemand uit Amsterdam op MSN. Ze vond die 2 uur tussen ons toch wel erg ver en als ze een vriend hier zou hebben, dan zou ze het niet lang met hem uithouden... Ligt het aan mij of zijn ze in het westen gewoon minder gewend? Daarbij: treinen is geweldig, niks doen, je komt er toch wel.

Tot zover...

Een aantal weekendjes geleden had ik de beschikking over een BMW Z4. Lang, lang geleden heb ik eens een prijsvraag bij CC Drive gewonnen en deze heb ik nu eindelijk kunnen incashen. Ik moet zeggen, je hebt niet veel ruimte in de auto (de kofferbak is trouwens wel weer erg groot), maar ik zou zeker aan zo'n auto kunnen wennen! :) Hij rijdt soepel, gaat lekker door de bochten, ziet er geweldig uit en kan snel... Ik ben blij dat ik zo dicht bij de Duitse grens woon, want heb 'm even meegenomen voor een spin en hij trok toch wel 230km/u.

Je hebt wel een bekijks met zo'n wagen hoor, echt alsof je een internetyup bent (en anders iemand met een rijke papa). Ik was wel blij dat op de kap de sticker van Europcar zat, want de kap was zoveel mogelijk open. Ben er nu ook achter waarom cabriorijders niet al te snel hoeven: het kan gewoon niet. Ja kan wel, maar dan versta je elkaar niet meer en is het niet echt leuk meer rijden.

Op zaterdag was nog wel de (stoel)verwarming (wat een uitvinding dat, echt...) aan als de kap open was, maar zondags lukt het ook prima zonder. Een heerlijk weekendje was het: binnendoor naar Pieterburen, Lauwersoog, Bedum, Haren, Glimmen, etc etc. Subliem weer en geweldige trip. Voor herhaling vatbaar! :)

Ik sta uit mijn eerste jaar 01/02 nog op verschillende ELSA lijsten. De normale INFO, maar ook de BEE en de FM. Heb me er nogsteeds niet van af laten gooien, maar denk wel dat het eens tijd wordt. Er kwam zo net een mailtje met de aankondiging de ELSA Nederland een nieuw bestuur heeft en uit die lijst van namen kende ik helemaal niemand (hoewel uit het huidige bestuur ook maar eentje)! Heb ze maar een felicitatie gestuurd en zal zo het IB eens mailen dat ze me er af mogen gooien. Alleen de ITP interesseerd me nog en de ELS ben ik al lid van. Ik word echt oud.

Komend weekend een tripje naar Frankfurt Oder omdat daar de verkiezingen voor het volgende Duitse ELSA bestuur plaatsvinden. Christina kandideert voor voorzitter, dus dan moeten we zeker even gaan kijken! Aangezien ze niet voor het internationale bestuur in Vilnius afgelopen april is gekozen, dan toch maar dit. Ik geef haar groot gelijk, hoewel de situatie iets anders is. Drie jaar geleden had ik dezelfde keus: of IB of Duitsland (voor beide was ik gevraagd) en koos voor Duitsland. Groter, meer groepen, meer reizen, meer contacten, bureau en appartement vergoed, vaste secretaresse en zo meer, dus ze zal, net als ik destijds, een geweldig jaar hebben! :) En ik maar denken dat mijn Heidelberg dagen achter mij lagen...

Als alles goed gaat zit ik volgende week woensdag in Albanië als verkiezingswaarnemer voor de parlementsverkiezingen aldaar. Vanaf het moment dat ik vorig jaar oktober uit Albanië vertrok heb ik al lopen lobbyen om mee te mogen in de Nederlandse afvaardiging voor de OVSE/ODIHR missie daarheen. Aangezien BZ een pool heeft met verkiezingswaarnemers, waar ik niet in zit (heb er pas net voor kunnen solliciteren), moest het dus via-via gaan, want anders kom je er niet tussen. Gelukkig had ik zowel in Albanië als hier op het ministerie wat contacten opgedaan en die hebben fantastisch werk geleverd, waardoor ik volgende week iets kan doen waar ik heel erg naar uitzie. Niet alleen iedereen weer opzoeken en het land weer zien, maar ook het werk zelf, lijkt mij erg speciaal en anders. Wanneer was de laatste keer dat je iets voor het laatst gedaan hebt? :) Geen idee waar ik terecht zal komen (vind een remote area ook wel prima) en wat ik moet doen, maar dat maakt het des te leuker. Na volgende week een volledig verslag: van de 29ste juni tot de 6e juli ben ik er dus niet! :)

Om 11 uur ging vandaag de bel. Geen idee wie dat kon zijn, want ik verwachtte niemand. Het bleek de postbode met 2 pakketjes voor mij. Het paste niet in de brievenbus... Twee pakketjes voor mij, vreemd want ik had niks besteld en kon me ook niet herinneren dat iemand mij wat zou sturen. Het bleek van Lonely Planet te zijn, wat mij niet echt veel verder bracht, eerder verder van huis. (leuke woordspeling als zeg ik het zelf) Het bleken 2x de Stadsgids van Istanbul te zijn... Ik snapte (en snap) er niks van. Kon me geen prijsvraag herinneren, geen aanbieding (hoewel ik nog nooit in Istanbul geweest ben en ook nog niet van plan was er heen te gaan), niks. Het enige is dat ik na mijn Transsib-reis commentaar en aanvullingen had verstuurd. Zou dat het dan zijn?

Ik dus maar eens bellen, want wil best iets krijgen, maar wel weten waarvoor. Bij LP wisten ze het ook niet. Ze hebben alles genoteerd en zouden eens nakijken wat het zou kunnen zijn. Als kado zijnde van de opmerking zou kunnen, want dat doen ze (daarom stuurde ik het destijds ook), maar dan meteen 2x? Naja, in ieder geval ben ik nu voorbereid. Iemand nog een gloednieuwe reisgids voor Istanbul? Ik heb er 1 over... :)

Ik vind het mooi om af en toe even te kijken wie er allemaal mijn blog bezoeken, waar ze vandaan komen en door wie ze doorgestuurd zijn (via welke zoekmachine en welke trefwoorden dan). Er is/zijn iemand/mensen die mijn Nederlandse blog laten vertalen in het Frans en Spaans en zo dus op de hoogte blijven van mijn bevindingen (hoewel op de Engelse bijna hetzelfde staat). Ik heb een kleine, vaste schare van bezoekers (die mag overigens wel wat uitgebreid worden...). Heb redelijk wat hits op de Miss World verkiezing in Albanië van vorig jaar en af en toe een zeldzame hit op een bepaald onderwerp of persoon.

Nu zag ik eergisteren dat iemand gezocht had op Daniël Kooij en ook daarbij mijn blog gevonden had (hij heeft nog veel meer hits via Google) en vandaag zag ik dat iemand Jacomijne Kooloos gegoogled (wat een geweldig woord blijft dat toch) had. Als resultaat op die naam kwam alleen mijn blog te voorschijn. Geweldig. :) Nu is het niet zo dat ik erg graag met mijn ex in verband gebracht word (of ze moet mij nu eindelijk eens mijn 200€ terug betalen, waar ik volgens de ALV van ELSA Nederland sinds 2002 recht op heb...lang verhaal erg veel oud zeer.), maar vond het toch wel grappig genoeg om even te vermelden.

Misschien voor sommigen een verrassing, maar ik ben mystery shopper. "Euh, wat is dat?" zullen sommigen vragen, nou dan doe je je voor als gewone klant, maar let je op alle dingen die er in een winkel gebeuren en stel je bepaalde vragen om te kijken hoe de verkopers reageren. Dit soort werk wordt voornamelijk door hoofdkantoren gebruikt om te kijken hoe de service bij de locale vestigingen is. Zo heb ik al 3x een telefoonwinkel mogen bezoeken met idiote vragen over een pre-paid kaart... Vandaag was tussen het leren door even een bouwmarkt aan de beurt (ik doe er 6). Ik had zelf deze vestiging nog nooit bezocht en schrok even van de grootte ervan. Mijn hemel wat een jetzer van een winkel. Ik heb dus over het gehele bezoek: Mystery Visit + Internal Audit (da's meteen daarna, maar dan vertel ik dat ik de boel kom controleren) iets meert dan 2 uur gedaan... Dat was erg lang en vermoeiend. Het feit dat het erg warm was vanmiddag speelde natuurlijk ook een rol. Ik was blij dat de vestigingsmanager mij een fris na afloop aanbood en dat het werk zo goed betaalt. :)

Onderstaand verslag was naar aanleiding van mijn reis naar Georgië in februari 2003 en zou gepubliceerd worden in een reismagazine. Vergeef de schrijffouten: ik schreef het in Duitsland. :)
-----------------
Directe vlucht Düsseldorf / Tbilisi, vertrek om 20.15 en zo’n 5 uur vliegen; hetgeen betekend dat het vliegtuig om 4.15 lokale tijd land in Georgië, gezien het 3 uur tijdsverschil. Voor de vlucht begint het al goed: geldautomaat voor de paspoortcontrole is leeg en er is er geen meer erna. Het probleem is dat er nog een visum gekocht moet worden op het vliegveld in Tbilisi en dat ik niet zoveel contact geld op zak heb. Gelukkig biedt een telefoontje naar Tbilisi uitkomst en aangekomen staat mijn begeleiding klaar met een stapel bankbiljetten die ik buiten de paspoortcontrole om, mag gaan ophalen; wel met een streng uitziende militair (hoewel ik geloof dat elke militair er hier streng uitziet). 80$ Voor een visum voor 2 weken!!! Het is duidelijk dat ze erg mikken op zakenlieden en niet denken aan toeristen, aangezien zoveel geld voor zo’n visum gewoonweg teveel geld is. Argeloze toeristen schrikken natuurlijk zich te pletter bij aankomst op het vliegveld; alhoewel: welke toeristen? Dat is een van de voordelen van Georgië: geen toeristen. Tegelijk dan ook weer een nadeel, want in niks is dan ook voorzien in de behoeften die toeristen hebben.
De vlucht zelf was ook nog het vermelden waard: regels als niet telefoneren en pas opstaan na het stoppen van het vliegtuig gaan volkomen aan deze mensen voorbij. Gezellig was het ook: het nationale Judo/team van Georgië was aan boord en die waren zeker niet uit de Vedergewicht-klasse.
Dan per auto naar de flat van mijn begeleidster, Kate, want daar ben ik de komende dagen te gast en zij zal mij de schoonheden van Georgië, naja tenminste Tbilisi, tonen. Rijden in Georgië is voor een West-Europeaan hetzelfde als het doen van een zelfmoordpoging! Taxi’s vergen het uiterste van je uithoudingsvermogen en stalen zenuwen. Na een rit van het vliegveld, waar je overigens niet hoeft te wachten op je bagage: u zat toch in het enige vliegtuig, naar één van de buitenwijken van de stad, val ik doodmoe op mijn bed in de enige geïsoleerde kamer van het flatje. Er is elektriciteit, maar je weet nooit voor hoelang en het zal gedurende mijn verblijf nog vaak uitvallen. Hetzelfde geld voor water (warm water is helemaal niet te krijgen) en voor gas.

Om 11 uur dan maar opstaan om toch wat van de dag te maken en het zonnetje schijnt toch best wel mooi buiten. De lift naar beneden is een avontuur op zich: er moet geld ingedaan worden (ongeveer 0,25€), er brand een erg vaal pitje en de scheuren zitten in de wanden. Voor het laatst goedgekeurd in…??? De flat waarin we verblijven is een van de vele grauwe betonnen blokkendozen van de stad en die zo typerend zijn voor het communistische tijdperk. De beneden verdieping is nooit afgebouwd en er liggen nog bouwmaterialen, hout, steen etc. De ratten hebben er een goed huis en schijnen (aan hun grootte te oordelen) toch redelijk te gedijen hier. Buiten staat onze persoonlijke chauffeur klaar, Levan met zijn oude gele Mercedes, waar hij behoorlijk trots op is.

Het valt op dat er zoveel auto’s op de weg zijn; iedereen heeft er wel een. Veel Lada’s en veel “geïmporteerd” uit Duitsland en Nederland, zodat ik vaak een Nederlandse reclame voorbij zie rijden. De wegen zijn slecht, erg slecht: de gaten en scheuren in het wegdek zijn niet te tellen en de auto zoeft van links naar rechts en terug op de, toch vaak, erg brede wegen. Op sommige stukken zijn de wegen zelfs 6 baans (in de stad)!! Het liefst vergelijken de Georgiërs hun “lanen” met de Champs Elysée, maar voor mij valt die vergelijking toch een beetje erg ver te zoeken. Trolleybussen rijden nog af en aan en ook bestaat er “busjes”-vervoer: Mercedesbusjes met nummers voorop rijden af en aan naar voor mij onbekende bestemmingen. Maar de bestemmingen zijn talloos, gezien het aantal nummers dat tot 200 gaat. Helaas is het voor buitenlanders geen goed vervoersmiddel aangezien de bijbehorende bestemmingen naast de nummers, alle in het Georgisch geschreven zijn. En natuurlijk heb je de altijd en overal aanwezige taxi’s die ook af en aan rijden. Naast de al genoemde auto’s heb je ook de buiten categorie: de nieuwste BMW’s, Jeeps en Mercedessen. Behorend tot of de buitenlanders in het land of de maffia of familie/vrienden van president Sheverdnaze. Deze laatste zijn de bovenlaag van de alom aanwezige corruptie in Georgië. De hele samenleving is erdoor geïnfecteerd en met geld kun je hier alles kopen. Dat is een van de grootste problemen die dit land heeft. Aangezien het zo niet in staat is om een bloeiende economie op te bouwen, hoewel hier toch wel de mogelijkheden voor zijn. Zeker in de tuinbouw en de mogelijkheid als “doorvoerland”. Andere problemen zijn de verouderde infrastructuur en het gebrek aan natuurlijke grondstoffen, die een snelle opbouw praktisch onmogelijk maken.

Het stadsbeeld wordt bepaald door elke 10 meter een kraampje met sigaretten, kauwgom en drank, de vele communistische standbeelden en de vele verschillende bouwstijlen die deze stad rijk is. Door de vele overheersers die dit land in zijn geschiedenis heeft gekend (Perzen, Byzantijnen, Turken, Russen etc), zijn veel verschillende culturen en invloeden hier achter gebleven en dit kan men dan ook nog duidelijk in het stadsbeeld zien: van de groteske Communistische gebouwen tot een mooi oud Perzisch paleis. Van kleine pittoreske achteraf straatjes met overhangende balkonnetjes tot de oerlelijke flatgebouwen. De zon geeft alles toch wel een beetje charme, anders zou het er allemaal maar al te grauw uitzien. Over grauw gesproken: met mijn gele jas ben ik hier tussen de donker geklede bevolking een bezienswaardigheid. De blonde haren zullen dan ook nog wel mee helpen en vele paren ogen staren mij aan…
Ook opvallend zijn de zogenaamde “Melkertbanen” die ze hier ook hebben. Parkeerbeambtes die geen boetes uitschrijven (parkeermeters en vergunningen bestaan niet), maar je helpen bij het in en uitparkeren en tevens een beetje op je auto letten (hoewel ik betwijfel of u ooit zelf een auto in Tbilisi zult besturen). Ze zijn overal en doen altijd hun werk; na afloop je raampje openen en 0,10€ in de handdrukken en ze zijn dik tevreden.

Normale bezienswaardigheden zijn er, naast het “leven” zelf, genoeg. Het Culturele Museum is zeker een bezoekje waard. Hoewel alleen de schatkamer te bezoeken is, want voor de overige verdiepingen is geen stroom, is het overweldigend en fascinerend wat je daar aantreft. Een enorme verzameling van goud en zilver straalt je tegemoet en ligt plotseling aan je voeten. De gids voert je, in het Duits, steeds verder de geschiedenis in van dit land, wat ooit groots en onmetelijk rijk was, getuige al deze schatten hier. Georgië is, net als Armenië, één van de oudste landen ter wereld en veel voorwerpen dateren dus van ver voor onze jaartelling. Eén van ’s werelds oudste schedels (1,7 miljoen jaar oud) is hier dan ook te bezichtigen, naast de vele sieraden, munten, gebruiks- en religieuze voorwerpen.
Het Staatsmuseum heeft wel stroom en dus zijn hier wel alle verdiepingen te bezichtigen. De schatkamer is hier helaas minder interessant door de kleine diversiteit van de voorwerpen. De collectie Crucifixen en Iconen is indrukwekkend te noemen, maar na de 10e heb je ze ook wel gezien. De eerste en tweede verdiepingen van het museum bevatten verder schilderijen en beelden van (oude) Georgische kunstenaars. In de kelder bevindt zich nog een kleine collectie Oosterse kunst. Ook hier was weer een rondleiding; deze keer, zeer verrassend, in het Frans. Aanbevolen is om zich, in mijn reistijd (februari), dik aan te kleden, want de verwarming functioneert al 12 jaar niet meer en het is er dus overal steenkoud…

De Russisch-Orthodoxe Kerken zijn zeker ook de moeite waard;zeker als je een persoonlijk rondleiding krijgt van een, van de altijd vriendelijke, priesters. Altijd in het zwart, hoedje op en met talloze kruizen om. Op de heuvel iets boven de stad ligt een mooi kerkje met een magnifiek uitzicht over het oude gedeelte van de stad. Vroeger was op deze plek de oude stadsburcht gelegen, maar alles wat nu nog rest zijn het kerkje en een deel van de muur. Als u de weg naar boven weet te vinden, heeft u een schitterend uitzicht over het oude gedelte van de stad, maar of u het zonder gids weet te vinden, waag ik te betwijfelen. Een omzichtige route door smalle straatjes en een erg steile weg omhoog, geven mij het gevoel dat ik in de middle-of-nowhere beland ben, maar niets is minder waar. De rivier, de Mtkwari, de oude zoutkoepels (nu gebruikt als badhuizen/sauna‘s) en het oudste gedeelte van de stad gelegen aan de overkant van de rivier liggen aan uw voeten. De sauna‘s zijn overigens zeer de moeite waard (for men only!), maar u moet wel tegen een stootkje kunnen als zo‘n sumoworstelaar u onderhanden neemt.

Georgië was tentijde van het Sovjetbewind de kraamkamer van de Intelligentia en dit is duidelijk in het stadsbeeld terug te vinden: immense, pompeuze universiteitsgebouwen staan op elke straathoek en bepalen in hoge mate het stadsbeeld. Een bezoekje is zeker de moeite waard aangezien de meeste nog in de oorspronkelijke staat zijn. U zult er wel om moeten vragen, aangezien niet op toeristen gerekend wordt. Maar de imposante marmeren hallen, met hun zuilen en de leslokalen waar nogsteeds Leninposters aan de muur hangen mag u niet missen en er is altijd wel een student bereid u een rondleiding te geven. Zo kunnen ze hun talen oefenen (Engels, maar ook veel Duits) en het is meestal het enige contact dat ze met buitenlanders hebben. De vraag die telkens terugkomt is waarom u in hemelsnaam naar zo‘n arm en chaotisch land als het hunne bent gekomen.

Net buiten Tbilisi ligt een klein meertje, waar schilpadden in zouden moeten zitten. Helaas waren ze tijdens mijn bezoek zich niet even te laten zien, maar het zal wel mijn fel gele jas zijn geweest... In de zomer schijnt het er erg mooi wandelen zijn, zeker met een wandeling naar een nabij gelegen wachttoren. Het uitzicht over de stad is wijds en uitgestrekt (hopelijk houdt u wel van flats) en dan valt u pas goed op hoe de stad eigenlijk in elkaar steekt. Vanuit de auto is het eigenlijk een erg vreemd ingedeelde stad, met vele wegen, kruisingen en stadsdelen, maar van boven begrijpt u waarom. Door de vele heuvels heeft men het zo moeten bouwen en het lijkt (en is) dus erg chaotisch.

Een prachtige oude kerk, een van de oudste in Georgië, ligt op een heuvel bij de oude hoofdstad Mzcheta, in een verder desolaat en kaal landschap. Vanaf het terras bij de kerk (oppassen voor de wind) kijkt u uit over de vallei met aan de voet van de heuvel de oude hoodstad die aan een driesprong van rivieren ligt: de heldere Aragwi en de troebele Mtkwari die dan als hoofdrivier verder gaat. Mzcheta is verder niet bijzonder, maar de kerk is een kunstwerk. De legende gaat dat de toenmalige koning die de kerk liet bouwen, na de bouw de rechterarm van de bouwmeester liet afhakken opdat deze nooit meer zo‘n mooi bouwwerk zou kunnen maken. Een beeld hiervan is boven in de muur van een van de zijkanten van de kerk gemetseld. De kerk is eigenlijk een dubbelkerk, want de grote is over een kleiner kerkje heen gebouwd, dat u dan ook nog binnen in de kerk kan zien en waar u ook nog in kunt. Rechts achterin de kerk is een kleine afgesloten ruimte waar (als u geluk hebt) even in mag om een schilderij van Jesus te bewonderen dat beroemd is in Georgië. Het schilderij lijkt namelijk naar u te knipogen en daarom hechten de gelovigen aan dit schilderij erg veel waarde. Erbij moet gezegd worden dat de ruimte wederom ‚for men only‘ is, dit nu vanwege het geloof.
Tijd was er verder niet om nog meer van Georgië te zien, zoals de kust en de bergen, daarom moet ik er zeker nog eens heen. Het is een fascinerend land, met een rijke geschiedenis en historie. Cultuur en sportieve mogelijkheden vol op. Het enige is dat u tegen een stootje moet kunnen en een aantal ontberingen voor lief moet nemen. U kunt natuurlijk altijd in het gloednieuwe Marriott een kamer boeken, maar authentiek is dit natuurlijk niet en lang niet zo leuk en spannend.

Ik probeer al sinds ik terug ben uit Albanië als verkiezingswaarnemer, voor de komende parlementsverkiezingen in juli, terug te komen en heb velen daaral over lastig gevallen. Er lijkt nu schot in de zaak te zitten: Cas belde vandaag dat ik op een lijstje sta van 8 mensen die waarschijnlijk uitgezonden zullen worden en dat ik binnenkort een formulier in de bus krijg. Er kan altijd nog een kink in de kabel komen, maar het goede begin is er en is hoopgevend. Ik zou ook wel zo heen kunnen en als verkiezingswaarnemer optreden, maar aangezien ik ook mijn vlucht naar de VS nog moet betalen, heb ik liever de kosten vergoed...

Het lijkt me leuk iedereen weer te zien en nu met een iets andere insteek daar aan het werk te zijn. Ze mogen me rustig naar een of ander ver afgelegen gebied sturen, dat maakt me niet veel uit, maar ik zie wel. Als alles dus goed gaat, zit ik van 29 juni t/m 6 juli in Albanië. Ik laat het wel weten.

Afgelopen weekend stond in het teken van hockey. Zaterdab ben ik samen met Jeroen naar Bloemendaal gereden om daar de tweede wedstrijd van de play-offs te zien tussen Bloemendaal en Oranje Zwart. De eerste wedstrijd was door OZ gewonnen, dus als OZ weer won, dan waren zij kampioen van Nederland (best-of-3). Het was een zinderende wedstrijd en we hadden prima plaatsen. Het stond 1-1, toen verlengen met golden goal, maar geen score. Daarna strafballen serie van 5, maar dat werd 3-3. Toen de golden strafbal en die werd door de keeper van Bloemendaal gestopt, dus winst voor Bloemendaal.

Gedurende de wedstrijd en de strafballen zweepten de keeper en Teun de Nooijer het publiek op om Bloemendaal maar te ondersteunen. Hoewel ook een flink aantal Eindhovense bussen waren afgereisd naar Bloemendaal, waren ze natuurlijk in de minderheid. Voor de onpartijdige toeschouwers (wij) was het een groot feest, met prima hockey, iets mindere scheidsen (maar nog altijd beter dan onze 4e klasse...) en een leuke sfeer.

Zondag mocht ik als keeper invallen bij Heren 2 die hun laatste thuiswedstrijd speelden, dus mocht ik mijn hockey carrière bij HCW nog even verlengen. Ik moet zeggen dat ik lekker gekeept heb en dat het een leuke wedstrijd was met winst voor HCW natuurlijk. 2-1 was de uiteindelijke stand. Het was een mooi weekendje.

Meer dan 60% tegen. Jammer, maar helaas, we hebben verloren. Verliezers zijn er zeker, maar wie je nu de winnaars moet noemen is nogal vaag. De pro-Europeanen? De anti-Europeanen? Het grappig is wel dat iedereen die NEE stemde, nu meteen tot het kamp Wilders behoort volgens vele meningen. En dat terwijl hij heus niet 60% van de bevolking achter zich zal krijgen. :-) Zo kun je dus meteen in een hokje geplaatst worden. Het staat hier niet echt zoals ik het bedoelde, maar hopelijk komt het over. We lost.... :(