Interne spanningen
Afgelopen zondag weer een wedstrijd gespeeld. 8-1 gewonnen, dus een duidelijke overwinning. Toch hebben wij een coach die tijdens de wedstrijd alleen maar de negatieve kanten van het spel benadrukt en voornamelijk de achterhoede (waar ik dan in speel) bekritiseerd. Zondag was het weer raak met een hoogtepunt (of diepepunt, hoe je het wil noemen) aan spanningen binnen het team en met de coach. Het begon met een strafcorner. Deze geef ik aan en het aangeven (als zeg ik het zelf) liep prima. Helaas werd bij de bewuste strafcorner door een miscommunicatie tussen stopper en schieter (om het maar in leken-termen te houden) verknoeid. Kan gebeuren en geen probleem. Alleen moest ik, toen ik terug liep naar onze helft, van onze coach aanhoren dat ik de ballen strakker en beter moest aangeven. Toen ontplofte ik zowat en heb ik een aantal lelijke woorden naar de kant geslingerd.
Even wat achtergrond informatie: onze trainer/coach is de vader van 2 van mijn medespelers en de spanning tussen het team en hem, gaan voornamelijk over het feit dat hij zijn zoons voortrekt en hun fouten niet ziet/wil zien. Ons team is nieuw en bestaat behalve mijzelf, mijn broertje en Jeroen (alles oud Heren) uit alleen jongens A en wij zijn dus dik 5 jaar ouder dan de rest. Wij trekken ook eerder onze mond open, omdat we meer gewend zijn. De rest van het team zegt alleen intern wat over de coach, maar zich openlijk uitspreken tegen de coach is er (helaas) niet bij.
In de rust hebben Redmer, Jeroen en ik dan ook redelijk onze mond open getrokken en onze kritiek geuit. Het ging op een gegeven moment zelfs zover dat ik heb gedreigd naar Heren 2 te vertrekken, wat ik dan ook maar meteen mocht doen volgens hem (ben toch gebleven omdat ik dat wel zelf bepaal). Dat hij zwaar baggere trainingen geeft, kan ik hem nog vergeven. Dat verschillende mensen (waaronder ikzelf) bijna elke wedstrijd op een andere positie staan en daar niet blij van worden, vooruit. Maar dat hij zijn zoontjes voortrekt (zeggen dat hij het HELE middenveld wisselt en dan alleen zijn zoon niet wisselt die daar ook speelt), alleen maar kritiek heeft (nooit een compliment of heel erg weinig) en zichzelf de top waant (hoewel ik het verwijt kreeg dat ik mezelf zo geweldig vind en boven de spelers sta, hahahahaha), dat zijn dingen die ik echt niet kan hebben. Ik ben niet de enige, want afgezien van zijn zoons is iedereen het niet met het beleid en de manier van coachen eens, maar dat weet hij alleen niet, omdat niemand zijn mond opendoet behalve als hij er niet bij is. Tijd voor een teambespreking waarbij iedereen zijn mond opendoet en er ook wat veranderd, want anders ben ik snel naar het 2e.
En dan toch winnen... :)
Dank
Iedereen bedankt voor de condoleances.
Kunst
Genomen aan het zwembad in Tirana
Het Bezoek
Gisteren (zondag) naar mijn grootouders in Edam geweest, omdat oma pas op de begrafenis zien toch niet zo gepast is. Ik had nog niet eerder een lijk gezien en moet zeggen dat ik het ook niet vaak hoef. Hoewel ze er mooi bij lag, met mooie kleren aan, bloemen er omheen en het er vredig uitzag, vond ik het aan de andere kant toch eng. Ik ben niet iemand die gauw bang is of iets eng vind. Ik spring rustig uit vliegtuigen, van loopplankjes met een touw aan mijn benen in Thailand of zweef aan een zeiltje in Albanië (of all places), maar dit...., nee, liever niet. Geen idee, maar ondanks het vredige tafereetje krijg ik er toch de rillingen van.
We zijn er wel trouwens al helemaal klaar voor. Ik ben naar de kapper geweest, heb een nieuw pak voor de gelegenheid gekocht en zal zelfs de kist de kerk binnen (moeten) lopen, maar leuk is toch anders.
Mijn opa was wel (naar omstandigheden dan) vrolijk en had praatjes zoals altijd. Hem zou ik ook niet anders kennen en moet toch zeggen dat ik dat redelijk knap vind. Geen idee of ik dat zou kunnen, want heb het nog niet bij de hand gehad, maar hoop dat tegen die tijd ik net zo zal kunnen zijn. Heb veel van mijn opa geërfd (het cynisme en de praatjes bv.) dus hoop dat dan ook te hebben. Eerst woensdag maar eens overleven. Ik ben benieuwd en toch ook weer niet...
De Meiden... :)
Sneaky foto...
Ikke en Dino
Jolette in the groove! :)
Ogen openhouden is moeilijk...
NIET aan mijn haar zitten!
Spelen in de Ambassade
Slaap Zacht
Een proces dat voor de zomer al begon en waarvoor in de zomervakantie werd gevreesd heeft nu toch een einde gekregen. Vanochtend kreeg ik het telefoontje dat mijn oma is overleden. Ze had een weinig voorkomende vorm van kanker die ook eigenlijk niet behandelbaar is. De chemo-therapie die geprobeerd is, sloeg niet aan en ze had er ook geen zin meer in.
Afgelopen vrijdag was ik er voor het laatst en het is maar goed dat ik toen gegaan ben. Ik had haar al een aantal maanden niet meer gezien en de schok/overgang was voor mij wel erg groot. Iemand die altijd heel levenslustig was en die overal controle over wilde uitoefenen, zat nu in een stoel, herkende mij eerst niet en kon eigenlijk niks meer zelf. Positief was wel dat ze geen pijn had en nogal erg opgewekt was (voor zover mogelijk).
Vanochtend kwam eerst het telefoontje van mijn moeder dat de laatste fase was ingegaan, dat het lichaam koud en blauw werd. De verwachting was tot de avond/morgen. Tien minuten later een telefoontje van mijn vader dat ze overleden was. Vreemd dat het toch zo snel kan gaan.
Irritant is dat ik geen idee heb hoe ik mij nu moet voelen, of hoe ik het moet omschrijven. Ik huil niet, lach ook niet, geen idee eigenlijk. Vreemd zo'n gewaarwording als voor het eerst iemand overlijdt die je kent.
Ik zie wel; ik ga eerst maar eens naar huis.
Verkouden
Mijn neus zit vol, mijn hoofd zit vol, mijn oren zitten dicht en ik heb het koud. Het is kennelijk weer de tijd van het jaar om ziek te zijn en dan moet ik vanavond ook nog 4 uur op het hockeyveld staan, training geven... Wat een wereld.
Hockey Gatenkaas
Afgelopen zondag weer een "lekkere" pot tegen Coevorden gespeeld. Redmer was er niet, dus aan mij de eer om het doel te verdedigen. Waarom weet ik eigenlijk niet, want het zal niet aan mijn kwaliteiten liggen, maar ik heb er gewoon lol in (hoewel na zondag dit enthousiasme enigszins is getemperd). Vrijdag in de regen nog een lekkere training gehad met veel slidings en natte kleding, dus ik was klaar voor het "echte" werk op zondag.
Ik geloof dat we na 10 minuten al met 3 - 0 achter stonden. Echt, ik heb nog nooit zo'n slechte wedstrijd gezien en gespeeld. Nu keep ik eens in de 2 jaar ofzo, dus ik beweer niet dat ik het kan, maar enige hulp van de verdediging is wel gewenst. Helaas was dat meer Emmentaler (voor de niet kaas eters onder ons: da's die met gaten) dan puur Hollandse Goudse. De gaten zaten overal en je komt met inzet wel ver, maar dat compenseert het gebrek aan kwaliteit nog niet... Eindstand: 10 - 2, waarvan ik er misschien 3 meer uit had kunnen houden. De rest was gewoon onhoudbaar (voor mij dan). Dit bedenkende dat ik de hele zaalcompetitie nog moet gaan keepen...
Theo van Gogh 2
De voorpagina Telegraaf van vanochtend: een WANSTALTELIJKE foto van Theo van Gogh, liggend op zijn rug, met het mes nog in zijn borst. Afschuwelijk en beneden alle peil. Hoe durft de Telegraaf zoiets te publiceren! Het herinnert mij er eens te meer weer aan waarom ik op de NRC geabonneerd ben! Eindredactie: opstappen! Schandalig...
Theo
Theo van Gogh is neergeschoten en op zichzelf is dat natuurlijk ontzettend erg en slecht, maar ik vind iets nog erger dan het feit dat hij is neergeschoten. Namelijk het feit dat iedereen er op zat te wachten dat hij neergeschoten zou worden, dat het te verwachten was en dat het aan zijn meningsuiting ligt. Hoe erg is het in Nederland geworden dat als je iets zegt je verwacht dat je kan worden neergeschoten? Iedereen praat over dat het na Fortuyn (heel eerlijk: zijn dood deed mij niets) allemaal zo risicovol is geworden en dat je moet oppassen met wat je zegt. Onzin, echt. Als iemand mij om bovenstaande van Fortuyn wil ombrengen is hij/zij toch wel goed gek. En dan ligt het ook nog altijd aan onze buitenlandse-medelanders. Goed, die zijn inderdaad niet allemaal even lief en geschikt en passen zich niet altijd aan, maar zou het helpen als ze allemaal het land uitgezet werden? Ik betwijfel het, want dan zouden wij zeker nog wel gewone WASPs (White Anglo-Saxon Protestants) hebben die elkaar de koppen inslaan. Waar ligt het dan aan? Geen idee, maar tot die tijd klep ik gewoon rustig door en zie wel waar we uitkomen. Ik denk toch niet dat mijn schaarse lezer erg gevaarlijk is of dat überhaupt velen dit lezen.
Bush For President!?
Vannacht waren de presidentsverkiezingen in Amerika en ik kan nu niet echt zeggen dat het bevallen is. Ik kon niet de hele nacht kijken en ik betwijfel of ik het anders ook had gedaan, maar heb vanochtend toen ik om 6uur opstond wegens medicatietijd, toch even gekeken. Wat ik en ik denk met mij velen vreesden is dat Bush toch een tweede termijn kan beginnen. Iemand zei vannacht dat er maar 1 land bestaat waar Bush een tweede termijn zou kunnen krijgen en dat is Amerika. Zegt dat genoeg? Hoe kan het dat zoveel Amerikanen te dom zijn om te zien wat de man doet en wat hij heeft aangericht, alleen om zijn ego te bevredigen. De oorlog in Iraq was allerminst noodzakelijk en wie Michael Moore's "Fahrenheit 9/11" gezien heeft, weet ook dat de term "krachtig leider op de momenten dat het volk die nodig heeft" niet op hem slaan. Sneu voor Kerry trouwens, die ik veel sympathieker vind overkomen. Misschien heeft hij niet de meest uitgewerkte ideeën of plannen, maar hij komt wel amabel en eerlijk over. Natuurlijk was het maar afwachten geweest of er werkelijk iets was veranderd, maar beter geloven in iets nieuws, dan vrezen wat je al kent. Ze waren beide ook lid van het Bones & Skull dispuut op Yale, het meest elitaire dispuut dat er bestaat en al diverse Amerikaanse presidenten geleverd heeft. Als ze beide lid waren, kunnen hun standpunten ook nooit ver uitelkaar gelegen hebben... Eens zien wat er over 4 jaar gebeurd...
