Vertrek
Over iets meer dan 5 uur zal ik de trein naar Schiphol nemen en rond 10 uur opstijgen richting het onbekende. Mocht ik sterven, speel dan "Don't stop me now" van Queen op mijn crematie, geef mijn posters aan Bert, opdat zijn woning eindelijk eens opfleurt en nodig al mijn exen uit voor een feestje. Mocht ik levend aankomen in het onbekende dat leest u dat ZSM natuurlijk.
Tot dan en met (voor mijn moeder) een liberale groet, :-)
Eisenreich
Mannenverslindster
Iedereen heeft vast wel zo'n knappe vriendin tussen zijn vrienden zitten, die altijd een goede vriendin is geweest, maar waar je ook wel eens bij gedacht hebt: "daar zou ik nog wel eens een beschuitje mee willen eten!". Zo dus ook ik en ze was vanavond bij mijn afscheids-etentje samen met nog 2 goede vrienden. Korte opsoming: ze is knap, slim (erg slim), reislustig, sportief en heeft een eigen willetje; kortom, wat heeft een man nog te wensen over? Niks eigenlijk, behalve dan dat je zou willen dat ze ook gewoon "lief" was. Het is er namelijk zo eentje die regelmatig vertelt over haar sexuele escapades en uitspattingen. Niet in detail natuurlijk, maar nog genoeg om het interessant en aanlokkelijk te maken. De gedachtes die je daar dan bij krijgt zijn tweeledig: enerzijds zou je willen dat ze lief was en gewoon een leuke vriend zou hebben (want die verdient ze) anderzijds heb je toch het gevoel: "waarom ben ik degene van afgelopen nacht nou niet?". Toespelingen worden genegeerd, avances klakkeloos weggeblazen en verleidelijke momenten om zeep gebracht. Het zal wel altijd bij goede vrienden blijven. Misschien moest ze Cruel Intentions maar eens kijken... Dag wrede wereld, tot een betere dag zal aanbreken!
Muziek Tips 2
Dagje te laat, maar nu weer een nieuwe: "Even een paar liedjes die iedereen in zijn mp3-collectie zou moeten hebben":
Nelly Furtado - Forca
Dire Straits – Brothers In Arms
U2 – Where The Streets Have No Name
The Nits - Cabins
Eagle-Eye Cherry - Save Tonight
Patrick Bruel – Cassez La Voix (LIVE)
Featured Artist of the Week: Lizz Wright
Volgende week meer...
Kachel
Sinds ik in April in dit appartementje ben getrokken heb ik mij een paar keer afgevraagd waarom een van mijn gaskachels zo ontzettend stonk. Nu was er wel meer mis en is er redelijk opgeknapt hier (oa. electriciteitsmeters die niet meetten en waar geen verzegeling opzat...), maar dit slaat toch wel alles. Het blijkt dat een van mijn 2 kachels al sinds 2002 (!!) is afgekeurd! Niemand die mij daar iets over verteld heeft en de woningbouwvereniging kon zonet ook een leuk telefoontje van mij ontvangen. Helaas was de benodigde persoon niet aanwezig, maar ik zal hem nog lang blijven lastigvallen. Volgens mij is dit voldoende ingebreke blijven dat ik geen (of minder) huur hoef te betalen. Ben en blijf toch een Nederlander: uit iets slechts, iets goeds halen. :)
Drukte
Mijn vertrek staat voor de deur en ik zit nog midden in de tentamens. Vertrek dinsdag, maar heb maandagmiddag nog een tentamen: niet het gelukkigste tijdstip, maar goed. Probleem is dat ik het nog ontzettend druk heb met vanalles en nog wat. Morgen komt mijn broertje nog even langs en moet ik hem even helpen met Engels, moet nog een fatsoenlijke broek en oranje polo kopen voor mijn vertrek, morgenavond richting mijn ouders en de laatste training afwerken. Zaterdagochtend mijn schitterende blonde lokken laten afknippen tot een meer presentabelere coup en langs de opticien voor een periodieke controle, daarna naar Delfzijl om te praten over een trainerspositie die ze daar vrijhebben en mij aanbieden, nog 2 auto's wassen en 's avonds voetbal kijken. Zondag naar de verjaardag van mijn oma die 93 wordt en dan als de donder terug naar Groningen en pakken. Maandag tentamen en als het goed is 's avonds nog een goodbye-etentje met vrienden. Dinsdagochtend met de eerste trein naar Schiphol omdat ik voor 9 uur moet inchecken... Al met al een redelijk vol schema waar maar weinig speling meer inzit. Maar waar het eigenlijk omdraait is mijn mailbox: op het ogenblik zit die zo vol dat ik de hoeveelheid mailtjes die ik op een dag niet eens weg kan werken.
Ik ben erg geinteresseert in zogenaamde "Security Issues" op internationaal niveau en verdiep mij de laatste tijd dan ook in het fenomeen "Private Military Companies" (PMCs), huurlingen voor wie een basale term wil gebruiken, die trouwens niet van toepassing is! Daarom heb ik mij op een internationale email-list laten zetten waar bedrijven, journalisten, "huurlingen", organisaties en meer opzitten. De hoeveelheid e-mail die ik nu per dag te verwerken krijg is ongelooflijk: het gaat hier toch al gauw om een e-mail of 40 per dag die (in het Engels) ook niet de kortste zijn. Het is fascinerende materie en uiterst bruikbaar voor een (eventuele) scriptie, maar het kost echt uren om alles goed door te lezen en te begrijpen. Ik print de helft maar uit en neem het mee en dat terwijl ik nog geen overgewicht heb... :(
Parkeerboetes
Naar aanleiding van een artikel in het NRC over een net verschenen boek over excuses om een parkeerbon te ontlopen, wil ik jullie een selectie daarvan niet onthouden.
"Wir bitten um Erlass des Bussgeldes. Wirden Sie diesem Einspruch nicht stattgeben, werden wir nicht wieder in Holland Urlaub machen" (wat denken ze wel niet...)
"Bij deze dien ik een aanklacht in tegen de verbalisant en verzoek om schadevergoeding van de gemaakte kosten aan immateriele schade (stijgen van bloeddruk)" (geef m weinig kans, maar mijn kennis van de wet is beperkt...)
"Naar aanleiding van bekeuring van parkeermeter nr 2588 dien ik een bezwaarschrift in waar ik het niet mee eens ben" (opzich goed voor nog een bekeuring voor domheid)
"Op de Voorstreek, waar laden en lossen is toegestaan, was ik bezig met het laden en lossen van mijn vrouw" (willen we daar de details van weten?)
"Moet de gemeente Leeuwarden het geld voor het failliete Cambuur op deze manier terugverdienen? Sorry, daar doe ik niet aan mee" (duidelijk zaak)
Naar:
Dirk Kamminga, "Verrek een Bon!"
Humor
Ik kan mij herinneren dat sinds mijn vroege jeugd iedereen al zegt dat ik een vreemd soort humor heb; zo'n soort waar alleen ik om kan lachen die anderen niet begrijpen. Mijn ouders zijn er na 25 jaar nog niet aan gewend en mijn beste vrienden hebben vaak ook nog problemen mijn grapjes op waarde in te schatten. In het begin van mijn middelbare school carriere heb ik eens een van mijn beste vrienden tot woede en wanhoop gedreven. Het was in die tijd een rage om penvrienden in het buitenland te hebben (wie schrijft er tegenwoordig nog brieven...?), die je via een organisatie kon "kopen" voor 5 gulden. Natuurlijk deed ik daar ook aan mee en op een goede dag kreeg ik een brief thuis met het adres van mijn penvriendin. Ik kwam toen op het lumineuze idee die brief plus een eigen verzinsel van mij aan mijn beste vriend te sturen met de mededeling dat hij een reis voor 2 personen had gewonnen. Zo gezegd, zo gedaan en natuurlijk hij trapte er met open ogen in. Toen ik onthulde werd de telefoon neer gesmeten en ging ik weer verder met waar ik mee bezig was. Een paar minuten later hing een boze moeder met mijn moeder aan de telefoon en werd ik op de fiets door de regen naar mijn vriendje gestuurd (10km verderop) om mijn excuses aan te bieden. Zoiets heb ik dus nooit weer gedaan, maar vandaag kwam erg dicht in de buurt. Had een lunch met een goede vriendin van mij en (bottom line was:) ik maakte een paar erg slechte grappen. Vanavond kwam ze even langs haar vriendschap opzeggen. Ik perplex en door het stof. Ik merk het gewoon zelf niet; ik draai op de automatische piloot en meestal zie ik wel tot waar ik kan gaan, maar soms ga ik dus te ver. Ik kruip nederig door het stof en vraag publiekelijk om vergiffenis.
Feedback
Waarde lezers, nu heb ik mij zoveel moeite getroost om en een message board en de mogelijk om commentaar (onder iedere post) te geven, toe te voegen op mijn Weblog en nu wordt daar amper gebruik van gemaakt... Bij deze dus de oproep: laat uw stem horen, geef uw mening, spui uw kritieken en leef mee met de schrijver dezes.
Af en toe zoek ik het web eens af naar leuke blogs en moet zeggen dat er hele mooie op staan (zie de links onderaan de pagina die directories bevatten met blogs), maar ook hele banale. Blogs waarin mensen elke dag vertellen wat ze gegeten hebben, wat het weer is, welke kleren ze aan hebben en welke TV-show ze bekeken hebben zijn er genoeg en ik moet er niet veel van hebben. John Kerry's blog en dat van andere politici vind ik ook niet bijster interessant, aangezien ze toch altijd hun mening enigszins moeten kuisen, omdat het anders tot stemverlies kan leiden. De mooiste blogs zijn die van kunstenaars of gewone mensen die hun kijk op het leven, het nieuws en de gebeurtenissen in de buurt beschrijven. Dit probeer ik dus ook te doen, misschien weinig origineel, maar wel eerlijk en ongecensureerd. Hoe de universiteit was, wat ik nu weer in de NRC gelezen heb en hoe mijn kookkunsten zijn. Dat herinnert me eraan: ik moest maar eens gaan koken.
Muziek Tips
Even een paar liedjes die iedereen in zijn mp3-collectie zou moeten hebben:
Something Happens - Parachute
Haiducii - Dragostea Din Tei
Dave Koz - Together Again
Counting Crows - Mr. Jones (accoustic)
Coldplay - Clocks
Black Crows - She Talk To Angels
Moby - Everloving
Featured Artist of the Week: Joss Stone
Volgende week meer.
Racisme door Oranje
Vandaag stond in de “internationaalste krant” van Nederland een artikel over immigranten in Nederland en het loyalisme van deze groep. Het blijkt dat veel immigranten nog steeds hun thuisland of land van herkomst steunen in tijden van massahysterie zoals nu tijdens een EK. Nu is dat niet helemaal ongebruikelijk en verwerpelijk, het is zelfs eerder natuurlijk, maar af en toe neemt het toch vreemde vormen aan. Iedereen weet dat ten tijde van strijd om een kampioenschap van de nationale voetbalploeg (het zal wel nooit bij hockey of basketbal gebeuren), het land oranje kleurt. Alle die vlaggetjes, geverfde kozijnen en balkons, ballonnen en spandoeken; het geeft toch een zeker gevoel van saamhorigheid, eenheid en optimisme. Geen ander land is zo gek als het onze en het bevalt me wel. Ik mag er dan niet aan mee doen, maar een zeker nationalisme bekruipt me wel en oranje blijft natuurlijk een vrolijke kleur. Helaas denken bepaalde immigranten toch anders over deze uiting van patriottisme en eenheid. Derya (18), geboren in Zaandam uit Turkse ouders, kan zich bijvoorbeeld enorm opwinden over al het oranje en ziet het liefst de vlaggen zo snel mogelijk weer verdwijnen. Ze beseft wel dat de uitdossingen te vergelijken zijn met wat de Turken massaal doen bij overwinningen: het luidruchtig rondtoeren in auto's. Toch vind ze de oranjeversierselen maar niks en uit haar woorden valt op te maken dat ze de oranjeviering als daad tegen immigranten ziet. En dit is niet een op zichzelf staand geval; nee, zo zijn er nog veel meer. En dat is dus iets wat ik niet begrijp: wat heeft deze uiting van nationalisme te maken met racisme? In mijn ogen dus helemaal niets: het is een signaal dat wij achter onze ploeg staan, dat we willen winnen en dat we een leuke tijd willen hebben. Nederland is altijd al een beetje een buitenbeentje geweest op het internationale toneel en dat zullen we altijd wel blijven, maar wat is er dan mis met het proberen oranje te kleuren van een kampioenschap? Zie de wedstrijden tijdens het toernooi: wat zijn de gezelligste en sfeervolste wedstrijden? Die waar de Nederlanders spelen: hele vakken vol met fel Oranje, hoempapa-bands en idioot uitgedoste mannen. Het enige land dat ons kan benaderen in dat opzicht zijn de Brazilianen, maar die hebben hun muziek en schaargeklede dames mee. Wij uiten ons zo op een toernooi en dat is mooi, dat is sfeervol en iedereen deelt mee in de feestvreugde: het heeft niks met racisme of discriminatie te maken. Ik kan mij moeilijk indenken dat als iemand zijn vlaggetjes ophangt er dan bij denkt: "lekker even immigrantje pesten". Een volledig oranje gekleurde buurt betekent dan ook niet: "geen toegang voor immigranten". Ik denk dat je een echte Nederlander moet zijn om onze oranjegekte te snappen, want immigranten integreren dan misschien wel, maar assimileren niet. Over sommige dingen kun je ook te moeilijk doen: laten we nu gewoon genieten van het voetbal en dat de beste moge winnen.
Temptation Island
TV stond nog aan en Temptation Island begon net, blijf je toch even hangen om te kijken. Grotendeels om leedsvermaak en om te zien hoe en wanneer het fout gaat (want het gaat altijd wel enigszins fout) en ook een beetje uit medelijden. Het is toch vreemd dat mensen kunnen genieten van de pijn van een ander, maar toch is het zo. Temptation Island is zo'n voorbeeld, maar ook in Candid Camera bv, zijn de filmpjes waar iemand zich zeer doet het populairst. Het was pas de tweede aflevering van T.I. en nu al had er iemand twijfels over zijn relatie. Het was notaben de persoon die gaat trouwen en waarvoor alles geloof ik al geregeld is. Hoe zwak sta je dan in je schoenen en hoe kun je dan ooit nog serieus een relatie aangaan? Nu moet ik toegeven dat het mannelijke geslacht over het algemeen zwakker is in dit soort situaties dan het vrouwelijke. Waar dat aan ligt? Geen idee, het excuus dat wij alleen maar met ons geslachtsdeel denken vind ik overdreven; het mag dan wel een eigen wil hebben, maar denken is iets teveel gevraagd volgens mij. Misschien zit het in onze genen en zijn wij altijd op zoek naar iets beters of willen bij altijd de bevestiging hebben dat we kunnen krijgen wat we willen. Een uitspraak die mij altijd bij zal blijven daarbij is: "Women have to live with the fact that their men will always compare them with models. Men will always be disappointed as their women will never be models". Misschien is dat het wel en als je dan op een tropisch eiland wordt losgelaten met vrouwen die daar speciaal zijn om je te versieren. Tsja, dan kan de verleiding wel heel erg groot en makkelijk worden. Ik zou dus zelf ook nooit aan die show mee willen doen. Ten eerste omdat ik het niet zou kunnen verdragen om gemanipuleerd te worden door de beelden die de show je laat zien. Ten tweede de constant aanwezige gedachte dat er nu mannen achter jouw vriendin aan zitten en dat er dus dingen kunnen gebeuren. En ten derde wil ik niet weten (en misschien "en public" te kijk worden gezet) of ik mij wel zou kunnen handhaven onder zulke omstandigheden. Ik wil niet weten of ik de verleiding zou kunnen weerstaan, want als ik dat niet kan, hoe kan ik dan in hemelsnaam nog fatsoenlijk een relatie ingaan? En daarbij ben ik dan in heel Nederland en België bekend als iemand die de verleiding niet kan weerstaan. En dat zie ik liever ook niet gebeuren. Een van de vorige deelnemers (het koppel eigenlijk) kwam uit Groningen en heel toevallig kwam ik er achter dat hij in de Drie werkt. Zat daar aan de bar en had eerst helemala niet door dat imk hem van het programma kende. Totdat twe meiden aan de bar opeens vroegen hoe het nu met zijn ex ging en of ie nu samen was met de single van het eiland. Een week later zag ik op TV hoe het er nu voorstond: hij was alleen. Dat wil ik dus zeker voorkomen. Iemand anders graag: ik kijk wel...
Drie Broers....
ELSA in Alanya
Quote
"Een politieke partij heeft maar 2 problemen. Ten eerste: hoe komt men aan de macht, ten tweede: wat doet men er mee als men haar heeft?" - R. Blake
Doorsnee Dag
Vandaag was een mooie dag; een dag waarbij je denkt: kan het nog mooier? Het begon vanmorgen eerst met een sms’je om 7uur dat ik moest werken en dat ik ongeveer om half 1 in Amsterdam een auto moest afleveren. Geen enkel probleem dus, om 10uur even autootje ophalen bij het museum, naar Amsterdam rijden en met de trein weer terug; voor de verandering geen pak aan, want rij niemand behalve mezelf. Om 20 voor 10 een nieuwe sms: niet alleen naar Amsterdam rijden, maar daarna met klant (hierna K te noemen) naar Harlingen en vanaf daar de trein terug nemen. Ik me als een gek omkleedden, want dan moet er dus wel een pak aan. De auto opgehaald en met een cruise van ongeveer 130 richting Amsterdam getuft. Bij Joure kwamen er opeens 2 andere Peugeot 607’s voorbij. Een zwarte en een lichtblauwe, waar mijn donkerblauwe dus keurig tussen zou passen. Dus de snelheid ging wat omhoog en in colonne met een slordige 150 verder richting Amsterdam. Bij Almere sloeg het noodlot toe: een auto of 10 - 15 voor mij gebeurde een ongeluk en sloeg er een auto over de kop die midden op de rijbaan bleef liggen. Iedereen vol op de rem en een leuke file tot gevolg. Omdat ik redelijk vooraan stond was ik er snel voorbij. Ik hoefde niet te stoppen om hulp te verlenen, want de passagiers waren al uit de auto en er stond 5 andere auto’s bij die al hulp verleenden. Ben toen de lichtblauwe 607 kwijtgeraakt en ben alleen samen met de zwarte tot Amsterdam centrum gereden. Daar scheidden ook onze wegen, aangezien ik naar de Westermarkt moest en de andere niet. Na een claxon en een groet gingen we beide onze eigen kant op. Aangekomen op de Westermarkt was er keurig nog een plek vrij voor het huis van K en kon ik nog een half uurtje van de zon gaan genieten, omdat ik te vroeg was. Een oud chauffeuradagium luidt: “liever veel te vroeg, dan net te laat”. Nu is de Westermarkt erg druk moet u weten. Het Anne Frankhuis is namelijk daar net om de hoek en veelal staan de rijen tot ver voorbij de deur van K. Zo ook nu en ook het trappetje wat tot de voordeur leidt was bezet met mensen. Ik had al eerder aangebeld, maar er was niemand thuis, dus om half 1, maar eens gebeld. Bleek dat ik de sleutel door de brievenbus mocht gooien en toch de trein kon nemen! Mensen die gebruik maken van een chauffeur zijn vaak een beetje excentriek en hebben af en toe de vreemdste wensen. Met de auto op en neer naar Parijs op 1 dag is niet ongewoon, dagen van 14 uur zijn ook geen zeldzaamheid, heb je keurig de bijrijderstoel naar voren, willen ze toch voorin zitten, en de snoeppapiertjes die af en toe in de auto liggen… Daar tegenover maak je ook wel weer hele leuke dingen mee: premières waar je dus ook naar binnen mag, op bezoek bij de koningin en parkeren naast alle ministers in hun BMWs en Mercedessen, G.J. Dröge en Michael Gorbatsjov achterin hebben, met politiebegeleiding rijden, erg dure restaurants waar je dan ook een vorkje mag mee prikken etc. Kortom het is gewoon de ideale studentenbaan en hoewel het niet super betaalt, is het iedere keer weer feest.
Terug naar vandaag: op Amsterdam CS in de trein gestapt en rustig naar Groningen getuft. Iedereen leest vast wel eens dat volkomen vreemde mensen met elkaar in gesprek komen in de trein en eigenlijk gebeurd dat mij nooit. Misschien ben ik te bleu, misschien zie ik er niet uit als een leuke gesprekspartner of misschien ben ik gewoon contactgestoord (hoewel mijn familie anders beweert). Vandaag was niet zo’n dag: vandaag had ik voor het eerst een gesprek met iemand in de trein. Ze zat al voor me tussen Amsterdam en Amersfoort en toen hadden we vluchtig 2 woorden gewisseld. Op Amersfoort bleek de trein naar Groningen al vertrokken te zijn en moesten we een uur wachten, waar zij van baalde. Ik met mijn altijd optimistische instelling probeerde haar dus maar met een grol en een grap de lol ervan te laten inzien en gelukkig lukte dat ook. Richting Groningen hebben we dan ook nog gekletst over van alles en nog wat: werk, reizen, Groningen en nog veel meer. Het was gewoon gezellig en daarbij was het ook nog een knappe meid, dus wat wil je nog meer. Ik zie mezelf al een oproepje in de Rails plaatsen: “12/06 rond 15uur, blonde jongen met pak aan kletst gezellig met knappe SPH meid uit A’dam, moesten helaas afscheid nemen in Groningen. Eens ergens koffie drinken?” Helaas, ze is al bezet, dus dat oproepje zullen we maar laten. Hoewel ik haar wel mijn emailadres gegeven heb, voor het geval ze nog eens tips voor Thailand wil hebben. Toen als de sodemieter naar mijn ouders om daar te eten en te gaan trainen. Na het eten even met Tom, onze Dalmatiër lopen. Langs het water, zonnetje op mijn gezicht, lekker warm en groen gras om mij heen. Wat een heerlijke dag was dit toch.
Dom?
Ik gaf de link van mijn blog aan een vriendin van mij en het eerste wat ze zei was: "moet ik dat allemaal gaan lezen? daar ben ik toch veel te dom voor!" Nu is dat natuurlijk absoluut niet waar. Ten eerste is ze slimmer dan ze zelf denkt, ten tweede ben je maar zo dom als je je zelf voelt en ten derde zijn mijn teksten nu ook weer niet van een zo hoog en literair niveau dat niemand ze zou kunnen begrijpen. Het gaat gewoon over de gang van alle dag en wat er allemaal door mijn hoofd speelt. Aangezien ik nu niet het grootste licht ben dat god heeft voorgebracht, zal ieder ander mijn blogje ook met gemak wel kunnen lezen. Dit in tegenstelling tot Hansepansekevertje zijn blog, die een niveau haalt waar ik mij alleen maar bij in de schaduw kan stellen. Amen.
De NS
Ik ben waarschijnlijk een van de weinige Nederlanders die niet afgeeft op de NS en die niet echt wat te klagen heeft over 's lands enige spoorwegmaatschappij. Ook na de gebeurtenissen van vandaag zul je mij nogsteeds niks of erg weinig kwaads over de NS horen zeggen. Natuurlijk zijn er wel dingen voor verbetering vatbaar.
De dag begon goed; lekker vroeg opstaan, samen met een vriend van mij naar het station waar wij 24 Duitsers troffen van de ELSA Bremen. Die hadden een 4-daags uitstapje gepland naar Den Haag en als oud-mentor van die groep en kennis was ik meegevraagd. Had nog maar een kennis opgetrommeld en daar gingen we. Het programma voor vandaag was redelijk summier: alleen inchecken bij de jeugdherberg en daarna naar EuroJust; de Justitie variant van Europol. Aangezien dit een bezoekje was met een enigszins officieel karakter had ik toch maar een lange broek aangetrokken en een nette ELSA Malta polo (voor de kenners onder ons). Halverwege de reis was het al wel duidelijk dat dit een verkeerde keus was geweest, aangezien steeds meer mensen met korte broek, topjes en op slippers instapten, opweg naar het Scheveningse strand. In Den Haag aangekomen was het dan ook bloedheet en tijdens de wandeltocht naar het EuroJust gebouw (waar ook het ICC inzit) gutste het zweet mij over de rug. Na een uitgebreide controle, mij vergrepen aan de flesjes koud water die voor ons klaar stonden. Na een interessante uiteenzetting van het werk van EuroJust stapten we op de trein terug. Vlak voor Utrecht sloeg het noodlot toe: er werd gemeld dat Amersfoort plat lag en dat we via Arnhem moesten reizen en daar over moesten stappen naar Zwolle. Aldus op de trein naar Arnhem gestapt en daar aangekomen sloeg ons de schrik om hert hart: het hele perrron zag al zwart van de mensen. Geloof mij, ik heb al veel mensen op perrons bij elkaar zien staan, maar dit sloeg alles. Op een van de schermen in Arnhem verscheen toen het bericht dat de storing in Amersfoort opgeheven was, maar natuurlijk hadden de treinen uit het zuiden in de richting Zwolle ook vertraging en moesten we 2 (!!) treinen laten passeren omdat de menigte zich zo opdrong om in de trein te komen. Vlak voor Deventer stopte de trein weer: geen plek op het station en weer een of andere storing. Tevens viel de airco in onze afdeling uit en moesten we verhuizen. Nadat deze stremming opgeheven was, ging de reis naar Zwolle verder voorspoedig. In Zwolle kwam de trein uit Rotterdam (of Den Haag) net aan met 3 treinstellen: 2 met Leeuwarden erop en 1 met Groningen. Een immense massa stortte zich weer op het Groningen deel, maar uit ervaring weet ik dat er meestal 2 delen naar Groningen gaan. Ik heb dus maar gewacht en gekeken waar ze gingen afkoppelen en ben toen in het deel gestapt waar nog Leeuwarden opstond. Na de afkoppeling werd er omgeroepen dat dit de trein voor Groningen was en alle Friezen stapten snel uit. De trein vertrok en mijn coupe was zo goed als leeg: iedereen zat voorin en de tussendeur zat dicht. Heerlijk gewoon... ik heb nog wel een formulier om geld terug te vragen opgehaald, maar met een studenten OV krijg je maar 4,85€ terug, maar na een vertraging van 2,5 uur heb ik toch liever een bonnetje voor gratis koffie!
Albanië
Over een luttele 22 dagen vertrek ik weer voor langere tijd naar het buitenland. Was het vorig jaar een jaar naar onze oosterburen om daar een jaartje ELSA-bestuur te gaan doen; deze zomer zijn het 3 maanden naar Albanië om mij voor te bereiden op het "echte" leven en te snuffelen aan het werken op een ambassade. Vanaf 1 juli ben ik dus officieel in dienst van Harer Majesteits Ambassade te Tirana, Albanië, zoals zo mooi in mijn bevestiging stond. Nu was het opzich geen kunst om als Trainee aangenomen te worden op een ambassade: ik heb ongeveer 35 e-mails verstuurd naar diverse ambassades verspreid over de hele wereld. Europa heb ik grotendeels overgeslagen, aangezien mijn interesse voor deze landen niet genoeg is om een leuke stage te verwachten. Van die 35 had ik een paar negatieve reacties, veel geen-reacties en maar liefst 12 positieve reacties. Cuba, Burkina Faso, Pakistan, Egypte, Algerije, Slowakije en Macedonië om er maar een paar te noemen. Uit vele aanlokkelijke (Cuba: strand en cultuur, Pakistan: hockey en politieke situatie) heb ik uiteindelijk toch voor Albanië gekozen. Waarom? Ten eerste is het een land dat eigenlijk niemand kent en waar je amper toeristen zult vinden. Ten tweede is het fascinerend te weten dat dit land in Europa ligt, maar in niets lijkt op de rest van Europa. Niemand weet eigenlijk ook dat het erin ligt. En daar komt meteen het vreemde en de eerste vraag van velen: "Albanië, leuk, maar waar ligt het ook alweer precies?" Het is ongelooflijk hoe belabberd de topografische en Europese kennis van de Nederlander tegenwoordig is. Velen plaatsen het ten oosten van Roemenië en weer anderen ten zuiden van Turkije. Ten derde is het weer een streepje op mijn denkbeeldige lijstje van landen waar ik nog niet geweest ben. Ik verzamel zo te zeggen landen. Europa kan ik afgezien van Malta, Ierland en IJsland helemaal wegstrepen; Albanië brengt mij weer een stukje dichterbij die streep. Het klinkt misschien gek, maar het buitenland is voor mij iets fascinerends, iets wat ik moet zien. Ik ken veel landen beter dan Nederland zelf en eerljk gezegd heb ik ook geen interesse in mijn eigen landje. Ik ben best wel chauvinistisch en koningsgezind, maar ik moet er niet aan denken om een heel jaar in Nederland te blijven. Het buitenland biedt dingen en ervaringen die ik nog nooit gezien of meegemaakt heb en dat wil ik niet aan mij voorbij laten gaan. Ik heb dus ook nog een wish-list van landen die ik zsm wil bezoeken. Zomer 2002 stond Irak op het programma, helaas is dat niet doorgegaan door gebrek aan medereizigers (je kon er alleen op een groepsvisum in), daarna ging Noord Korea niet door omdat ik naar Duitsland verhuisde. Irak zal voorlopig niet meer lukken en ook al het moois dat daar tentoongesteld lag zal wel verdwenen zijn. Met Noord Korea ben ik nu bezig: ik heb een verzoek ingediend bij wat officiële instanties om daar een tijdje te mogen verblijven om daar onderzoek te doen en interviews te mogen houden. Dit alles natuurlijk in het kader van mijn scriptie. Hoewel nog niks voor mijn scriptie vastligt en ik ook alleen nog maar een grof idee heb, moet je dit soort dingen niet te lang laten liggen: de bureaucratie die daar nog steeds is... Ik wacht dus af wat de uitkomst van mijn verzoek zal zijn en daar dan mijn conclusies uittrekken. Niet geschoten is altijd mis.
Maar terug naar het oorspronkelijke onderwerp Albanië. Ik heb deze blog eigenlijk aangelegd om mijn belevenissen en ervaringen die ik daar op ga doen middels dit medium aan de wereld (mijn kennissen dus) te vertellen. Een vriendin van mij loopt op het ogenblik ook stage op de Nederlandse ambassade op Malta en die stuurt om de zoveel tijd een email rond. Omdat een blog mij makkelijker lijkt en ik ook niet alle emailadressen wil opschrijven of copy-pasten (ik gebruik Outlook en weet niet of ze dat in Albanië ook hebben en of ik dus mijn adressenbestand kan exporteren), doe ik het zo. Kunnen ook degenen die mij niet kennen toch genieten (hoop ik maar) van mijn leven daar...
Salsa
Het begon als een mooie avond in juni: een knappe vriendin komt op bezoek, er wordt gekookt, er staat een dansvoorstelling op het programma en daarna nog een wijntje bij mij thuis. Tot zo ver de ingrediënten voor een mooie avond; nu het resultaat. Voor de verandering ga ik eens fatsoenlijk koken en (al zeg ik het zelf) het resultaat mocht er wezen: varkenshaas in een saus van verse koriander, spaanse peper, mexicaanse kruiden, sinasappel en ui. Daarbij bourgondische krieltjes en als desert baklava met griekse yoghurt. Ik heb mijzelf overtroffen; dat komt ook doordat ik eigenlijk zelden kook, behalve de standaard pasta's. De dansvoorstelling was wel prima, hoewel ik moet toegeven dat mijn smaak toch wat conservatiever is. Bij de voorstelling troffen we een vriendin van mijn vriendin (die dus niet "mijn" vriendin is) en die ging na afloop ook nog even mee, bij mij een wijntje drinken. Nu kennen deze dames elkaar van de wekelijkse salsa-danslessen en hadden daarover nog veel te vertellen (beter: niks anders). Vanaf het moment dat de voorstelling afgelopen was tot ze hier bij mij weggingen is het onderwerp alleen salsa geweest, met een klein uitstapje naar "het daten van een man die getrouwd is". Ok, ik geef toe dat het niet allemaal puur salsa was, maar in ieder geval "salsa-related": welke pasjes ze doen, wie er in de groep zitten, wie met wie gaat, wie er wel aardig is en wie niet, bij welke club je moet zitten, en meer van dat soort vrouwenpraat. Nu moet ik ook toegeven dat ik salsa niet iets voor ons Nederlanders vind, want wij zijn gewoon te houterig daarvoor. Het is meer iets voor Cubanen en Brazilianen, die het draaien met de heupen als baby's met de paplepel binnengegoten krijgen. Wij moeten ons maar gewoon met klassiek stijldansen bezig houden, dat kunnen we tenminste nog: beetje op een strijkplank lijken. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik afgelopen januari in Amsterdam nog wel een poging heb gewaagd, maar dit ook meer omdat ik door een dame de dansvloer opgesleurd werd en ik eigenlijk toch wel erg veel lol had, maar dit terzijde. Toen vanavond bleek dat ook de droge witte wijn geen invloed had op het gespreksonderwerp van de dames zakte de moet mij in de schoenen. Ik wil best luisteren en mij mengen in een gesprek, maar niet als ik de mensen niet ken, niet kan dansen en totaal geen verstand van het onderwerp heb. De deceptie die niet verwacht was na een vlekkeloze start van de avond kwam snel dichterbij. Totdat de dames op het lumineuze idee kwamen om zelf maar te gaan dansen en het even voor te doen. Natuurlijk was mijn mp3-verzameling van bijna 7000 nummers en mijn redelijk voorziene CD-collectie niet naar behoren, daar ik geen echte salsanummers had/heb. Er werd dus geimproviseerd op wat wel voor handen was en toen werd de avond opeens een stuk interessanter. Twee bevallige dames die op 2 meter van mijn ruime bed, wulpse danspasjes aan het maken waren... Dat ik nu hier zit dit te typen, maakt wel duidelijk dat het weer een eenzame nacht wordt.
Jacques
Een vriend en ik zijn al jaren bezig met het schrijven van een boek. Twee totaal verschillende stijlen, twee verschillende ideeën en talloze inconsistenties maken het een grootschalig en tamelijk lang project. Niet is de inspiratie altijd aanwezig, niet heeft degene die aan de beurt is evenveel zin om te schrijven en af en toe is er geruzie over de verhaallijn (die er dus eigenlijk niet is).
Toch wil ik graag het voorwoord met mijn lief lezersvolkje delen. Het is grotendeels autobiografisch en openhartig. Het verhaal gaat over een geschiedenis-student met weinig levenservaring die een beetje met zichzelf in de knoop zit.
------------------------
Voorwoord
Ik was je net nog vergeten te vragen hoe het met jou en je 'Kimmie' (je noemde haar zelf zo, dus geen boze blikken nu). gaat. Ik zag haar vorige week (of was het deze week?; geen idee) op het Broerplein lopen. Ze kwam net uit het Academiegebouw. Ik zag haar opeens en ik dacht: hé, ik ken jou. Maar ik wist niet waarvan. Enkele straten verder kwam het opeens in mijn gedachten. Het was het meisje dat ik in de 2e kamer had ontmoet, toen ik daar samen met mijn beste vrienden, Leander en Arnoud, aan het eten was.
Opeens werd alles weer duidelijk: haar ogen, haar blik, haar neus (neus? ja, haar neus). Als een flits trok het aan mij voorbij. Vooral haar leuke lach had die avond een grote indruk gemaakt. Nachtenlang had ik er van wakker gelegen. Mijn hele leven, het had opeens weer zin die middag. De zwarte gordijnen die mijn bestaan verduisterden, de donkere rookwolken van al die nederwiet die ik het weekend daarvoor had gerookt. Alles was weg. Het was een hemels moment, al dat licht en die ruimte. Ik realiseerde me opeens dat ik op het Harmonieplein stond. Was het toch allemaal een droom geweest, een visioen, een fata morgana? Ja, dat was het. Heel even was ik de gelukkigste man van de wereld, maar nu was ik weer datzelfde kleine miezerige mannetje dat ik altijd geweest was. Het was kwart over 2. Tijd om naar college te gaan. Terug naar de sleur van de gewone woensdagmiddag.
Het Diaghilev Festival
Na Joan Collins, Michael Gorbatsjov, Marc Newson, Victor & Rolf en tal van andere bobo's in de auto hebben gehad en de grote "Russische Landschap"-tentoonstelling in goede banen te hebben geleid, krijgen we hier in het noorden weer een leuk projectje. Met Gorby in de auto met 160 onder politie-begeleiding richting Groningen scheuren was een leuk klusje. De gasten die aankwamen in hun Rangerovers, Audi's, Mercedessen en Jags hebben we ook goed verzorgd, maar dit is andere koek. Zal druk worden denk ik...
-----------
Vandaag is bekend geworden dat C.C. Drive, in opdracht van het Groninger Museum, de Gasunie en het festival 'In dienst van Daghilev', de gehele mobiliteit rondom het festival wat plaatsvindt op 10 december zal organiseren. Een project waarbij maar liefst 50 chauffeurs, parkeerwachters, verkeersregelaars en gastheren aan mee gaan werken om de stroom van 1450 gasten, waaronder leden van het Koninklijke Huis, Ministers en andere prominenten in goede banen te leiden.
-----------------------------------------------------
Het Diaghilev Festival (26 januari - 30 januari 2005)
Beschermheer: Valery Gergiev
De stad Groningen zal, in het kader van de tentoonstelling In dienst van Diaghilev in het Groninger Museum (10 december 2004 – 27 maart 2005), van 26 tot en met 30 januari 2005 geheel in het teken staan van het Diaghilev Festival. Dit internationale festival wordt georganiseerd rond de impresario, mecenas en producent Sergei Diaghilev, één van de grootste kunstvernieuwers van de afgelopen eeuw, die vooral bekend is geworden als oprichter en inspirator van Les Ballets Russes. Diaghilev was echter niet alleen bedenker of redacteur van artistieke concepten, hij was ook een showman en agitator. In 1906 organiseerde Diaghilev voor het eerst een programma met Russische muziek in Parijs, zijn eerste Saison Russe.
Het Diaghilev Festival zal de artistieke sfeer van een dergelijk Saison Russe herscheppen in een moderne context. Het publiek zal geconfronteerd worden met voorstellingen van zeer hoge internationale kwaliteit die (zoveel mogelijk) nog niet eerder in Nederland te zien zijn geweest. Hoogtepunt van het festival vormt de wereldpremière van de nieuwe bewerking van de Rimsky-Korsakov opera The Tsar’s Bride door het Kirov uit Sint-Petersburg, onder leiding van Valery Gergiev met Olga Borodina als Lyubasha.
Het programma leidt ertoe dat liefhebbers van zowel ballet, opera als muziek vijf intensieve dagen kunnen beleven. Zo verzorgt het Kirov naast de opera eveneens een balletprogramma. Het Royal Ballet uit Londen zal zijn klassieke Le Spectre de la Rose weer tot leven roepen en het Ballet de Bordeaux zal aanwezig zijn met zijn prijswinnende Picasso-programma. Het Joffrey Ballet uit Chicago heeft onder andere de klassieke balletten Le Sacre du Printemps en L’ Après-midi d’un Faune op het programma staan. Bovendien zal onder leiding van Vladimir Fedoseyev een concertante voorstelling van de opera Boris Godunov worden opgevoerd, met Sergei Alexashkin als Boris en Michelle Breedt als Marina.
Natuurlijk zal kwaliteit van eigen bodem niet ontbreken. Naar aanleiding van de wereldpremière van Ted Brandsen’s nieuwe bewerking van het grandioze ballet Vuurvogel, op 16 december 2004 in het Muziektheater te Amsterdam, treedt Het Nationale Ballet ook in Groningen op. Het Noord Nederlands Orkest verzorgt een matineeconcert, met onder andere een uitvoering van Prokovjev’s Scytische Suite. Het festival wordt in stijl afgesloten met een slotconcert van het Koninklijk Concertgebouw-orkest, onder leiding van Daniele Gatti. De Chinese pianovirtuoos Lang Lang speelt tijdens dit slotconcert Piano Concerto No. 3 van Prokovjev.
Gelukkige Dagen In Duitsland
De Tijd Gaat Snel
Net weer tentamen gehad en voel me nu toch weer een stukje minder. Waarom? Een van de surveillanten die aanwezig was bij het tentamen zat samen met mij in het eerste jaar en we liepen dezelfde werkgroepen... Op zo'n moment voel je je toch een stukje minder dan de rest en probeer je het liefst zijn blik te ontwijken en zelf te verhinderen dat hij jou ziet. Ik moet toegeven: ik zat dan ook al voor de 12e keer bij dit tentmanen en inderdaad, tot nu toe nogsteeds niet gehaald. Privaatrecht is zo'n vak waar ik absoluut niks mee kan: cursussen, uittreksels, wel of geen colleges volgen, gesprekjes en weet ik wat nog meer; het schijnt allemaal niet te helpen. Het ligt me totaal niet en heel eerlijk: het interesseert mij ook absoluut niet, maar het is verplicht dus je doet je best. Je kijkt om je heen en je weet dat de helft van alle 19-jarigen die daar zitten het allemaal wel in de 1e keer zullen halen en je moet zelf maar afwachten of het deze keer lukt. Ik word duidelijk te oud om te studeren. Dat merkte ik eigenlijk al aan het begin van het collegejaar, net terug van een bestuursjaar bij ELSA in Duitsland en dan kom je in de kantine van de Harmonie: veel onbekende gezichten, veel jong grut en weinig mensen waar je even je koffie mee kunt drinken. Vrienden om mij heen studeren af of werken al en ik zit nog steeds op een 1e-jaars vak te zwoegen. Niet dat ik het anders had willen doen trouwens, nou ja, misschien had ik in de 1e twee jaar wat harder kunnen studeren, maar bij sommige vakken helpt gewoon niets. Ook al het bestuurswerk, hoe frustrerend soms ook geweest, had ik niet willen missen. Ik heb er toch veel van geleerd, mooie reisjes gemaakt en leuke contacten/vrienden mee opgedaan. De tijd is nu wel gekomen om eens af te studeren: punten komen wel binnen, stage voor komende zomer staat, scriptie-onderwerp staat ook min of meer, toekomstplannen zijn duidelijk, CV heb ik; nu alleen nu mijn P...
Ik ga maar weer eens aan het werk, beetje een conferentie organiseren, want dat ben ik dan wel weer: een student-assistent bij Europees Recht zonder P, een unicum waarschijnlijk. Oh ja, ik heb er maar "niet nakijken" op gezet.
4 Musketiers op de boot naar Griekenland 2000
De Eerste Dag Van Mijn Bestaan
In navolging van een oud-collega van mij, heb ik mij nu ook toegelegd op het hebben van een Blog en de daarbij behorende verplichtingen als updates, posts etc. Geen idee of ik dit vol ga houden, maar vooruitkijkende naar mijn stage van komende zomer, leek mij dit wel een leuke manier om mijn ervaringen en belevenissen te melden aan de buitenwacht.
Erg literair onderlegd ben ik niet, hoewel ik dat af en toe wel pretendeer. Op het ogenblik lees ik dan ook "De Heerser" van Macchiavelli. Gekregen van iemand met meer levenservaring en literaire onderbouwing dan ik, dus hij zal er wel een bedoeling mee gehad hebben... Ik neig dan ook wel enigszins naar het dominate en arrogante toe, dat klopt, maar echt vervelend of onderdrukkend ben ik niet. Maar goed, misschien is het toch nog een idee om minister-president te worden: als ik zo zie wat JP de hele dag doet, denk ik "dat kan ik ook". Vergeef me deze politiek getinde uitspraak, maar zeg nou zelf... Nederland slaat op het internationale (en trouwens ook het nationale) weer een modderfiguur met deze man. Hij zal wel lief en gezellig bij zijn familie zijn (was dat niet de hoeksteen van de samenleving?), maar een sterke leider is het niet. Geef mij maar Bolk. Je kunt over die mannen zeggen wat je wilt, maar een sterke persoonlijkheid is het zeker. Iemand die je rustig tegenover Berlusconi of Bush zou kunnen zetten en met zo'n heerlijk accent!
Het moet niet een al te politiek gezwam hier worden, dus dit hebben we dan ook weer gehad. Ik moet verder met leren: 13 tentamens in 4 weken. Ik ben gek...
