Humor
Ik kan mij herinneren dat sinds mijn vroege jeugd iedereen al zegt dat ik een vreemd soort humor heb; zo'n soort waar alleen ik om kan lachen die anderen niet begrijpen. Mijn ouders zijn er na 25 jaar nog niet aan gewend en mijn beste vrienden hebben vaak ook nog problemen mijn grapjes op waarde in te schatten. In het begin van mijn middelbare school carriere heb ik eens een van mijn beste vrienden tot woede en wanhoop gedreven. Het was in die tijd een rage om penvrienden in het buitenland te hebben (wie schrijft er tegenwoordig nog brieven...?), die je via een organisatie kon "kopen" voor 5 gulden. Natuurlijk deed ik daar ook aan mee en op een goede dag kreeg ik een brief thuis met het adres van mijn penvriendin. Ik kwam toen op het lumineuze idee die brief plus een eigen verzinsel van mij aan mijn beste vriend te sturen met de mededeling dat hij een reis voor 2 personen had gewonnen. Zo gezegd, zo gedaan en natuurlijk hij trapte er met open ogen in. Toen ik onthulde werd de telefoon neer gesmeten en ging ik weer verder met waar ik mee bezig was. Een paar minuten later hing een boze moeder met mijn moeder aan de telefoon en werd ik op de fiets door de regen naar mijn vriendje gestuurd (10km verderop) om mijn excuses aan te bieden. Zoiets heb ik dus nooit weer gedaan, maar vandaag kwam erg dicht in de buurt. Had een lunch met een goede vriendin van mij en (bottom line was:) ik maakte een paar erg slechte grappen. Vanavond kwam ze even langs haar vriendschap opzeggen. Ik perplex en door het stof. Ik merk het gewoon zelf niet; ik draai op de automatische piloot en meestal zie ik wel tot waar ik kan gaan, maar soms ga ik dus te ver. Ik kruip nederig door het stof en vraag publiekelijk om vergiffenis.
0 Comments:
Een reactie posten
<< Home