Albanië

Over een luttele 22 dagen vertrek ik weer voor langere tijd naar het buitenland. Was het vorig jaar een jaar naar onze oosterburen om daar een jaartje ELSA-bestuur te gaan doen; deze zomer zijn het 3 maanden naar Albanië om mij voor te bereiden op het "echte" leven en te snuffelen aan het werken op een ambassade. Vanaf 1 juli ben ik dus officieel in dienst van Harer Majesteits Ambassade te Tirana, Albanië, zoals zo mooi in mijn bevestiging stond. Nu was het opzich geen kunst om als Trainee aangenomen te worden op een ambassade: ik heb ongeveer 35 e-mails verstuurd naar diverse ambassades verspreid over de hele wereld. Europa heb ik grotendeels overgeslagen, aangezien mijn interesse voor deze landen niet genoeg is om een leuke stage te verwachten. Van die 35 had ik een paar negatieve reacties, veel geen-reacties en maar liefst 12 positieve reacties. Cuba, Burkina Faso, Pakistan, Egypte, Algerije, Slowakije en Macedonië om er maar een paar te noemen. Uit vele aanlokkelijke (Cuba: strand en cultuur, Pakistan: hockey en politieke situatie) heb ik uiteindelijk toch voor Albanië gekozen. Waarom? Ten eerste is het een land dat eigenlijk niemand kent en waar je amper toeristen zult vinden. Ten tweede is het fascinerend te weten dat dit land in Europa ligt, maar in niets lijkt op de rest van Europa. Niemand weet eigenlijk ook dat het erin ligt. En daar komt meteen het vreemde en de eerste vraag van velen: "Albanië, leuk, maar waar ligt het ook alweer precies?" Het is ongelooflijk hoe belabberd de topografische en Europese kennis van de Nederlander tegenwoordig is. Velen plaatsen het ten oosten van Roemenië en weer anderen ten zuiden van Turkije. Ten derde is het weer een streepje op mijn denkbeeldige lijstje van landen waar ik nog niet geweest ben. Ik verzamel zo te zeggen landen. Europa kan ik afgezien van Malta, Ierland en IJsland helemaal wegstrepen; Albanië brengt mij weer een stukje dichterbij die streep. Het klinkt misschien gek, maar het buitenland is voor mij iets fascinerends, iets wat ik moet zien. Ik ken veel landen beter dan Nederland zelf en eerljk gezegd heb ik ook geen interesse in mijn eigen landje. Ik ben best wel chauvinistisch en koningsgezind, maar ik moet er niet aan denken om een heel jaar in Nederland te blijven. Het buitenland biedt dingen en ervaringen die ik nog nooit gezien of meegemaakt heb en dat wil ik niet aan mij voorbij laten gaan. Ik heb dus ook nog een wish-list van landen die ik zsm wil bezoeken. Zomer 2002 stond Irak op het programma, helaas is dat niet doorgegaan door gebrek aan medereizigers (je kon er alleen op een groepsvisum in), daarna ging Noord Korea niet door omdat ik naar Duitsland verhuisde. Irak zal voorlopig niet meer lukken en ook al het moois dat daar tentoongesteld lag zal wel verdwenen zijn. Met Noord Korea ben ik nu bezig: ik heb een verzoek ingediend bij wat officiële instanties om daar een tijdje te mogen verblijven om daar onderzoek te doen en interviews te mogen houden. Dit alles natuurlijk in het kader van mijn scriptie. Hoewel nog niks voor mijn scriptie vastligt en ik ook alleen nog maar een grof idee heb, moet je dit soort dingen niet te lang laten liggen: de bureaucratie die daar nog steeds is... Ik wacht dus af wat de uitkomst van mijn verzoek zal zijn en daar dan mijn conclusies uittrekken. Niet geschoten is altijd mis.
Maar terug naar het oorspronkelijke onderwerp Albanië. Ik heb deze blog eigenlijk aangelegd om mijn belevenissen en ervaringen die ik daar op ga doen middels dit medium aan de wereld (mijn kennissen dus) te vertellen. Een vriendin van mij loopt op het ogenblik ook stage op de Nederlandse ambassade op Malta en die stuurt om de zoveel tijd een email rond. Omdat een blog mij makkelijker lijkt en ik ook niet alle emailadressen wil opschrijven of copy-pasten (ik gebruik Outlook en weet niet of ze dat in Albanië ook hebben en of ik dus mijn adressenbestand kan exporteren), doe ik het zo. Kunnen ook degenen die mij niet kennen toch genieten (hoop ik maar) van mijn leven daar...

posted by Eisenreich @ 6/07/2004 03:35:00 p.m.