Klassiek
Afgelopen zondag naar een klassiek concert geweest. Moet zeggen dat ik dat al een tijd niet meer gedaan had en aangezien de (gratis) mogelijkheid zich nu aanbood, kon ik die niet laten glippen. Op het binnenplein van het Nationaal Historisch Museum gaf een Italiaanse strijkersgroep in een super ambiance een overweldigende voorstelling. Mijn intellectuele lezer zal ik natuurlijk niet hoeven uitleggen waar de cello's zaten, de contrabas stond of waar de leidende violist zit, maar het was een mooi geheel. Mendelssohn, Doha, Milosevic en nog 2 (Balkan) componisten werden gespeeld en hoewel ik er maar 1 van naam kende waren de stukken toch erg mooi en opzwepend (hou niet van dat slome gedoe). Een klassiek concert is ook altijd goed voor wat vermaak door op de gezichtsuitdrukkingen van de muzikanten te letten. De solist ging helemaal op in zijn spel met rare bekken trekken en vreemde bewegingen. Twee knappe dames waren het tegenovergestelde van elkaar: de een af en toe lachend en vrolijk, de ander bloedserieus en alleen naar haar partituur kijkend. Het mooiste blijft toch altijd de dirigent: een klein mannetje met een golvende haardos. Druk met zijn heupen zwierend, springend (ja echt) en druk gebarend bracht hij het orkestje naar haar hoogtepunt. De vriend van een oude vriendin van mij studeert voor dirigent op het conservatorium en ik moet het toch eens vragen wat alles nou betekend. Dat zwaaien met het stokje, die bewegingen met de hand etc. Ik weet het is voor het aangeven van de maat, van zachter en harder, en dat soort dingen, maar wat wat nu is. Het was in ieder geval een mooie afsluiting van een prima weekend.
0 Comments:
Een reactie posten
<< Home