Toen ik afgelopen week de supermarkt binnenkwam, zag ik ze al naar mij kijken. Ik dacht eerst: "ach, het zal wel niets zijn" en ik liep door. Maar tijdens mij zoektocht langs de schappen en door de paden, merkte ik op dat ze nogsteeds naar mij keken en ik voelde een vreemd soort aantrekkingskracht. Tijdens het uitzoeken van de sausjes, de melk, het brood en de koekjes voelde ik steeds dat beklemmende gevoel dat iemand je aanstaart. Ik durfde eigenlijk niet terug te kijken om misschien een verkeerd signaal te zenden en uit verlegenheid. Ik stelde de gang naar de kassa zo lang mogelijk uit, door minuten te dubben over welk soort koekjes ik zou meenemen en of ik nu echt wel koffie nodig had. Eindelijk bij de kassa aangekomen, keek ik opzij en zag ik dat ze me nog gewoon aanstaarden. Schaamteloos, zonder gene of verlegenheid. Ik kon het niet weerstaan, ik moest wel...

Nu zit ik dus hier thuis met een familieverpakking van 32 wc-rollen. We zijn samen. Tenminste voor de eerst komende maanden. Dan zal de magie wel uitgewerkt zijn en ga ik opzoek naar een ander. Het leven is hard af en toe.