De terugreis was aanmerkelijk minder. Ik had gedacht mij in een hotelletje in Cleveland te installeren, iets verder op de route, zodat ik mee kon rijden met Dana en Emily, om daarna vanaf daar de trein te pakken naar NY. Dat meerijden lukte, maar bij het hotel aangekomen (en de meiden al weg) bleek dat al mijn pasjes niet werken. Niks, 0,0, nada, noppes, niente. Daar sta je dan met je goede gedrag. Nog net genoeg geld voor een taxi naar het treinstation, maar met tickets voor een trein die een dag later 's nachts vertrekt. Alle banken dicht, zodat het verdiende geld dat ik in travellers checks uitbetaald heb gekregen niet kan inwisselen en geen telefoonnummer heb van wie dan ook. Ik kan je zeggen dan voel je je even niet goed. Mijn kaarten zijn kennelijk over een magneet o.i.d. gekomen, want helemaal niks werkt meer.

Maar goed, dus een taxi (want een eind buiten de stad) naar het station genomen om te kijken of ik een trein eerder kan nemen. Bij het station aangekomen rond 17 uur, blijkt dat die pas opengaat om 22.30... Moet ik eerst dus nog 5 uur op het station doorbrengen. Als die dan eindelijk opengaat als enige daarstaande om een zielig verhaal op te hangen en het werkt. De vriendelijke beambte krijgt mij op een trein die om 1.30 uur vertrekt, via Washington. Wel een omweg, maar wie maalt daarom. In Washington overstappen en daar lukt het mij om mijn TC in te wisselen.

Het geld is alleen niet genoeg voor de sublet die ik in gedachten had, dus die moet ik afzeggen en zoek als de donder een jeugdherberg. Ik bel 1, die heeft plaats, maar daarna lukt het niet meer om te bbevestigen. Op goed geluk ga ik er heen en hang een zielig verhaal op dat ik wel een reservering gemaakt heb. De jongen achter de toonbank vindt me kennelijk wel aantrekkelijk, want hij weet toch een uitklapbed voor mij te regelen en voor de dagen daarna zelfs een normaal bed, dus ik heb onderdak. Als dank daarvoor moet ik me wel overgeven aan zijn vele aanrakingen (het is zo'n verwijfde homo, met van die handjes...), maar goed, zolang het bij mijn arm/borst blijft en ik een bed heb... We gaan er niet dood van. ;-) Ik merk wel dat met bluffen en vriendelijk zijn, je overal ter wereld een heel eind komt. :-)

Ik ben dus blij dat ik op mijn eerste dag al kaarten voor verschillende atracties gekocht heb, want nu kan ik daar dus gelukkig in. Ben nu dus zwaar op rantsoen, maar het moet hopelijk te doen zijn. Ik merk het wel.

Later weer meer.