Maandag
Na een enerverend weekend met erg late (te late) avonden ben ik toch weer fris (nou ja...) en vrolijk (dat weer wel) om 8.20 op kantoor. Als ik om 10 uur een kop koffie ga halen, zie ik bij de balie een man staan. Dat haar, die lengte, die schoenen, ja hoor, het is hem. De Nederlander van afgelopen vrijdag is weer terug en heeft nu schone kleren aan. Kennelijk is zijn plan om zondag bij de afsluiting van de Olympische Spelen te zijn niet gelukt en is hij de grens niet overgekomen (die door de OS extra beveiligd is). Janet en Cas gaan nu maar eens met hem praten, maar hij geeft opeens een andere naam op. Het wordt wat vaag; wat vrijdag nog als vreemd, maar aannemelijk klonk, klinkt nu al een stuk minder geloofwaardig. Goed, dat zijn ouders altijd in het buitenland hebben gewoond en dat hij daarom slecht/geen NL spreekt kan er dan nog mee door. Dat hij voor Caritas werkt en daarom weinig verdient en backpackend door Albanië reist (doen er niet veel) kan ook nog. Het feit dat hij dan zijn naam gaat veranderen, in zichzelf gaat lopen praten en even plotseling weer verdwijnt (naar de Fransen kennelijk), kan dan weer niet. Toch maar een fax naar Amsterdam of ze iets kunnen met de gegevens die we hebben. Blijft een vreemd verhaal.
0 Comments:
Een reactie posten
<< Home