Vrijdag

Er zijn van die dagen dat het loopt of helemaal niet loopt. Afgelopen vrijdag was nou zo'n dag dat het niet liep: het einde van de week, projecten allemaal af en nog een kater van het verlies van de vrouwen hockeyploeg. 's Avonds zou de finale van de mannen gespeeld worden, dus zou ik bij Jolette Ned2 gaan kijken. Toen ik uit de ambassade kwam stond er een politiebusje voor, met 5 politieagenten eromheen. Er komt in principe niemand het ambassadeterrein op zonder toestemming van ons en aangezien de bewaker na 5uur geen contact met ons opneemt, stond het busje er kennelijk al een tijdje. Ik werd gewenkt en een politieagent in burger sprak mij in het Duits aan (alweer Duits, echt...). Ze hadden een Nederlander gevonden en wisten niet wat ze er mee aanmoesten. Uit het busje stapte dus een verwaarloosde jongeman (goh, ik ben al oud :) met ontzettend smerige kleding en kennelijk een week of langer geen water of zeep gezien... Ik sprak hem dus in het Nederlands aan wat er gebeurd was, maar hij bleek geen Nederlands te spreken. Duits, Frans of Japans waren de talen die hij wel sprak. Aangezien zowel mijn Frans als mijn Japans de laatste tijd niet echt meer gebruikt waren, werd het dus Duits (toch Duits...). Hij bleek beroofd te zijn tijdens zijn reis door Albanië en had niks meer behalve de kleding die hij aanhad. Hij had gewacht op de bus naar Athene omdat hij daar vrienden had, toen de politie hem had zien zitten en hem meenam (niet vragen hoe hij dacht naar en over de Griekse grens te komen zonder papieren en geld). Ik weer naar binnen aangezien dit ook nieuw voor mij was en gelukkig Jolette en Janet nog in het gebouw waren (er wordt op 2 dagen in de hal o.l.v. een Albanese gegymd...). Probleem is: hoe stel je op vrijdagavond half 7 vast of iemand een
Nederlander is of niet en wat doe je er dan mee. De ambassade geeft in principe geen geld of tickets en kan alleen bemiddelen (onwetende reiziger wees gewaarschuwd!!). Na overleg de jongen toch maar even binnengelaten omdat hij zo'n honger had (Cup a Soup voorgezet). Het vaststellen van zijn identiteit bleek onmogelijk omdat alles al dicht was, maar opeens wist hij toch nog wel wat vrienden in Albanië en zou wel kijken wat hij kon regelen. En weg was hij. Het hockey was ondertussen al begonnen, maar gelukkig konden we boven bij de ambassadeur (woont boven de ambassade) de wedstrijd kijken en kregen we zelfs nog een maaltijd voorgezet! Afgezien van het verlies van de heren (hoewel, 2e van de wereld is ook niet slecht...) werd het toch een leuke en erg gezellige avond. Daarna nog met wat mensen van UNDP opstap geweest en om 3uur 's nachts was ik weer thuis...

posted by Eisenreich @ 8/31/2004 10:19:00 a.m.