Afgelopen zondag weer een wedstrijd gespeeld. 8-1 gewonnen, dus een duidelijke overwinning. Toch hebben wij een coach die tijdens de wedstrijd alleen maar de negatieve kanten van het spel benadrukt en voornamelijk de achterhoede (waar ik dan in speel) bekritiseerd. Zondag was het weer raak met een hoogtepunt (of diepepunt, hoe je het wil noemen) aan spanningen binnen het team en met de coach. Het begon met een strafcorner. Deze geef ik aan en het aangeven (als zeg ik het zelf) liep prima. Helaas werd bij de bewuste strafcorner door een miscommunicatie tussen stopper en schieter (om het maar in leken-termen te houden) verknoeid. Kan gebeuren en geen probleem. Alleen moest ik, toen ik terug liep naar onze helft, van onze coach aanhoren dat ik de ballen strakker en beter moest aangeven. Toen ontplofte ik zowat en heb ik een aantal lelijke woorden naar de kant geslingerd.

Even wat achtergrond informatie: onze trainer/coach is de vader van 2 van mijn medespelers en de spanning tussen het team en hem, gaan voornamelijk over het feit dat hij zijn zoons voortrekt en hun fouten niet ziet/wil zien. Ons team is nieuw en bestaat behalve mijzelf, mijn broertje en Jeroen (alles oud Heren) uit alleen jongens A en wij zijn dus dik 5 jaar ouder dan de rest. Wij trekken ook eerder onze mond open, omdat we meer gewend zijn. De rest van het team zegt alleen intern wat over de coach, maar zich openlijk uitspreken tegen de coach is er (helaas) niet bij.

In de rust hebben Redmer, Jeroen en ik dan ook redelijk onze mond open getrokken en onze kritiek geuit. Het ging op een gegeven moment zelfs zover dat ik heb gedreigd naar Heren 2 te vertrekken, wat ik dan ook maar meteen mocht doen volgens hem (ben toch gebleven omdat ik dat wel zelf bepaal). Dat hij zwaar baggere trainingen geeft, kan ik hem nog vergeven. Dat verschillende mensen (waaronder ikzelf) bijna elke wedstrijd op een andere positie staan en daar niet blij van worden, vooruit. Maar dat hij zijn zoontjes voortrekt (zeggen dat hij het HELE middenveld wisselt en dan alleen zijn zoon niet wisselt die daar ook speelt), alleen maar kritiek heeft (nooit een compliment of heel erg weinig) en zichzelf de top waant (hoewel ik het verwijt kreeg dat ik mezelf zo geweldig vind en boven de spelers sta, hahahahaha), dat zijn dingen die ik echt niet kan hebben. Ik ben niet de enige, want afgezien van zijn zoons is iedereen het niet met het beleid en de manier van coachen eens, maar dat weet hij alleen niet, omdat niemand zijn mond opendoet behalve als hij er niet bij is. Tijd voor een teambespreking waarbij iedereen zijn mond opendoet en er ook wat veranderd, want anders ben ik snel naar het 2e.

En dan toch winnen... :)