Gisteren (zondag) naar mijn grootouders in Edam geweest, omdat oma pas op de begrafenis zien toch niet zo gepast is. Ik had nog niet eerder een lijk gezien en moet zeggen dat ik het ook niet vaak hoef. Hoewel ze er mooi bij lag, met mooie kleren aan, bloemen er omheen en het er vredig uitzag, vond ik het aan de andere kant toch eng. Ik ben niet iemand die gauw bang is of iets eng vind. Ik spring rustig uit vliegtuigen, van loopplankjes met een touw aan mijn benen in Thailand of zweef aan een zeiltje in Albanië (of all places), maar dit...., nee, liever niet. Geen idee, maar ondanks het vredige tafereetje krijg ik er toch de rillingen van.

We zijn er wel trouwens al helemaal klaar voor. Ik ben naar de kapper geweest, heb een nieuw pak voor de gelegenheid gekocht en zal zelfs de kist de kerk binnen (moeten) lopen, maar leuk is toch anders.

Mijn opa was wel (naar omstandigheden dan) vrolijk en had praatjes zoals altijd. Hem zou ik ook niet anders kennen en moet toch zeggen dat ik dat redelijk knap vind. Geen idee of ik dat zou kunnen, want heb het nog niet bij de hand gehad, maar hoop dat tegen die tijd ik net zo zal kunnen zijn. Heb veel van mijn opa geërfd (het cynisme en de praatjes bv.) dus hoop dat dan ook te hebben. Eerst woensdag maar eens overleven. Ik ben benieuwd en toch ook weer niet...